Εχω δικαίωμα μόνο για μία ζωή και θέλω επιτέλους
να μου δοθεί το δικαίωμα να τη ζήσω...
ένας 38χρονος ειδικευόμενος γιατρός της Θεσσαλονίκης...
Αυτή τη στιγμή συζητείται στη Βουλή το κουτσουρεμένο νομοσχέδιο Αβραμόπουλου, που αφορά τις εφημερίες και άλλα θέματα των γιατρών του ΕΣΥ. Κι αυτή εδώ είναι η εξομολόγηση ενός γιατρού που κουράστηκε να ελπίζει και ντρέπεται για την ιδιότητα και το επάγγελμά του.
Και δεν μιλάω για τους γιατρούς που χρηματίζονται με τα φακελάκια, ούτε για τους... αγνούς συνδικαλιστές μας, που έχουν βλέψεις μόνο για την πολιτική τους αποκατάσταση. Μιλάω για το υπόλοιπο 90% των φουκαράδων που περιμένουν να ζήσουν. Και δεν αναφέρομαι σε χρήματα και μισθούς, επειδή αυτό δεν είναι το ζητούμενο!
Είμαστε η μόνη κατηγορία εργαζομένων που δεν ζητούν χρήματα, παρά μόνο χρόνο για να ζήσουν!
Κι αυτό επειδή τόσα χρόνια μάς αναγκάζουν να ζούμε σαν ζώα ζευγμένα στο μαγγανοπήγαδο. Πώς να το πει κανείς, όταν μας αναγκάζουν να δουλεύουμε 100-120 ώρες τη βδομάδα; Και επειδή δεν καταλαβαίνει κανένας τι ακριβώς σημαίνει αυτό, δείτε τι εννοώ: Να μπαίνεις Δευτέρα στις 8 το πρωί και να δουλεύεις ως την Τρίτη το απόγευμα. Να ξαναμπαίνεις Τετάρτη στις 8 το πρωί και να δουλεύεις πάλι αδιάλειπτα, ως την Πέμπτη το απόγευμα στις 4. Να πηγαίνεις για το πρωινό 8ωρο της Παρασκευής. Το Σάββατο για έναν... παράξενο λόγο να μη δουλεύεις. Και την Κυριακή να ξαναπηγαίνεις, όταν όλος ο κόσμος κοιμάται ακόμη, στις 9 το πρωί, για να ξαναδουλέψεις ως τη Δευτέρα το απόγευμα στις 4.
Και όλο αυτό να συνεχίζεται κάθε εβδομάδα, και τις 52 εβδομάδες του χρόνου... Και επειδή ύστερα από τόσα χρόνια το άδικο δεν το θέλει ούτε ο Θεός ούτε ο άνθρωπος, έγινε επιτέλους νόμος πριν από τρία χρόνια και στο ευρωπαϊκό και στο ελληνικό δίκαιο, που λέει ότι για να προστατευθούν οι γιατροί, αλλά κυριότερα οι ασθενείς από πιθανά μοιραία λάθη-παραλείψεις γιατρών κατά τη διάρκεια της εφημερίας τους, λόγω της αναμενόμενης υπερκόπωσης, οι γιατροί δεν πρέπει να δουλεύουν πάνω από 48 ώρες τη βδομάδα. Και τι κάνει το υπουργείο Υγείας πάνω σ΄ αυτό, εδώ και τρία χρόνια που ασχολείται με το θέμα; Ενα μεγάλο τίποτα. Απλά λέει «δουλέψτε όπως και πριν», κάνοντας την ανάγκη του ασθενούς φιλότιμο και ωθώντας τον κόσμο να στραφεί στα ιδιωτικά θεραπευτήρια, πληρώνοντας αδρά για τις υπηρεσίες τους.
Κι αν αναρωτιέστε πόσα βγάζουν οι... καλοπληρωμένοι γιατροί από τις τόσες ώρες εφημεριών, τότε κρατηθείτε γιατί για κάθε ώρα εφημερίας ο γιατρός αμείβεται με το ιλιγγιώδες ποσό των 4,3 ευρώ, ενώ η αντίστοιχη αμοιβή κάθε άλλου δημοσίου υπαλλήλου (που των περισσοτέρων είναι μόνο στα χαρτιά!) είναι 27 ευρώ. Δεν θέλουμε όμως χρήματα... Θέλουμε μόνο τη ζωή μας, όπως δεν έχουμε καταφέρει να τη γνωρίσουμε ακόμη...
Εχω δικαίωμα μόνο για μία ζωή και θέλω επιτέλους να μου δοθεί το δικαίωμα να τη ζήσω...
Με εκτίμηση,
ένας 38χρονος ειδικευόμενος γιατρός της Θεσσαλονίκης...
Μ. Β.
Μ. Β.
Λόγω του εξαιρετικού ενδιαφέροντος της παραπάτω επιστολής, κατ΄ εξαίρεσιν δεν δημοσιεύουμε τα πλήρη στοιχεία του επιστολογράφου, σεβόμενοι την επιθυμία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου