Ζήτω οι μεν, θλίψη οι δε

του Ριχάρδου Σωμερίτη*
O κ. Καραμανλής παραμένει πρωθυπουργός, αλλά με κουτσουρεμένη πλειοψηφία, ο κ. Παπανδρέου θα δώσει μάχη για να παραμείνει πρόεδρος ενός ΠαΣοΚ με κάπως αβέβαιο μέλλον, το κουκουέ και ο Συνασπισμός οφείλουν να βρούνε τι θα κάνουν τους παραπανίσιους ψηφοφόρους και βουλευτές τους, ο κ. Καρατζαφέρης πρέπει και αυτός να ανακαλύψει ρόλο για το κόμμα του μέσα ή έξω από το ακροδεξιό γκέτο τόσων οπαδών και στελεχών, ο κ. Παπαθεμελής πάει επιτέλους στο σπίτι του ή σε κάποιο μοναστήρι. Και έχουμε και τους επώνυμους οικολόγους που μετράνε και ξαναμετράνε το ανέλπιστο 1% που κέρδισαν.
Αυτή είναι η κατάσταση που κατασκευάσαμε με την ψήφο μας. Δεν έχει καμία σχέση με τις κόρνες και τα ζήτω, τους ενθουσιασμούς των μεν ή την κατάθλιψη των δε. Αξίζει έναν πρώτο σχολιασμό.
Για το κόμμα Καραμανλή, που επιστρέφει σαν Λάζαρος και κάπως τσαλακωμένο από την κόλαση των πυρκαγιών και των ομολόγων, η νέα περίοδος θα είναι δυσκολότερη από την πρώτη. Με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο κ. Καραμανλής θα είναι περισσότερο από πριν στα χέρια του κάθε Τσιτουρίδη και θα έχει ακόμα μικρότερες αντιστάσεις απέναντι σε όλες τις ομάδες πίεσης, της εκκλησιαστικής περιλαμβανομένης. Θα έχει επίσης, απέναντί του, για κάθε «μεταρρύθμιση» τα στρατά του ενισχυμένου Περισσού και της ενισχυμένης Κουμουνδούρου καθώς και ενός σε κρίση ΠαΣοΚ που θα επιδιώξει να ξανακερδίσει «με αγώνες» όσους οπαδούς του ψήφισαν αριστερότερα. Με αυτά θα γίνουν οι μεταρρυθμίσεις της Παιδείας και κυρίως του ασφαλιστικού συστήματος που ήδη αυτοευνουχήθηκε με τις προεκλογικές καραμανλικές υποσχέσεις;
Για το ΠαΣοΚ έφτασε πια η ώρα του ουσιαστικού εκσυγχρονισμού του. Το κίνημα, που η κοινωνική του βάση παραμένει λαϊκή και «μεσαία», οφείλει επιτέλους να διαλέξει πολιτικές και στρατηγική, το σήμερα και το αύριο και όχι πια το χτες. Οφείλει επίσης να κατακτήσει μια νέα σοβαρότητα και μια νέα υπευθυνότητα που του στέρησαν τόσες άτυχες και ακατανόητες πρωτοβουλίες του αρχηγού του. Με άλλη ηγεσία; Με Βενιζέλο, Διαμαντοπούλου, Παπαντωνίου, με μια τόσο δύσκολη επιστροφή του Σημίτη ή με κάποιον άλλο ή ξανά με Παπανδρέου; Ολα είναι και δυνατά και θεμιτά, αρκεί να λειτουργήσουν πραγματικά οι κομματικοί θεσμοί και η κομματική δημοκρατία. Και να είναι όμως ταυτόχρονα ξεκάθαρες οι προτεινόμενες από τον κάθε υποψήφιο επιλογές πλεύσης, ιδεολογικές και πολιτικές.

Για την αριστερά κάθε ταμπέλας και ταμπελίτσας, έφτασε επίσης η ώρα μιας μεγάλης επιλογής: στόχος της είναι, με δημοκρατικές διαδικασίες κάτι το καλύτερο για τον λαό, πράγμα που προϋποθέτει ευρύτερες συναινέσεις και συσπειρώσεις, δηλαδή αύριο, μια κοινή, ρεαλιστική κυβερνητική πρόταση με τη δεσπόζουσα κεντροαριστερά, και όχι τον εγκλωβισμό ορισμένων μαζών στην ουτοπία μιας αυριανής «σοσιαλιστικής επανάστασης».

Η κυρία Παπαρήγα είπε πρόσφατα (στο ντιμπέιτ) ότι δεν μπορούσε να περιμένει τον σοσιαλισμό για την κόρη της και έτσι την έστειλε σε ιδιωτικό σχολείο. Θα έπρεπε να καταλάβει ότι το ίδιο ισχύει για όλους: όσοι υπόσχονται υποθετικούς αυριανούς παραδείσους δεν έχουν το δικαίωμα να αξιώνουν τη θυσία της μοναδικής εγκόσμιας ζωής μας. Αλλά αυτό κάνουν!

somerit@otenet.gr



ΤΟ ΒΗΜΑ - Ημερομηνία δημοσίευσης 18/9/2007