ΛΑΥΡΙΟ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΟ
της Μαρίας Πορταράκη*
Το Λαύριο είναι μια μικρή γραφική πόλη της νοτιοανατολικής Αττικής. Απέχει 55 χμ. από την Αθήνα. Είναι μια περιοχή με μακραίωνη ιστορία. Κατά τη αρχαιότητα το Λαύριο ήταν γνωστό για τα ορυχεία μεταλλευμάτων του από τα οποία έβγαινε το ασήμι με το οποίο οι Αθηναίοι έφτιαχναν τα νομίσματά τους. Τον 19ο αιώνα αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα βιομηχανικά κέντρα του σύγχρονου ελληνικού κέντρου. Τα επιβλητικά νεοκλασικά δημόσια κτίρια – τα περισσότερα από τα οποία σήμερα είναι ερειπωμένα – αλλά και οι εργατικές κατοικίες, σήμα κατατεθέν του βιομηχανικού χαρακτήρα της πόλης, αποτυπώνουν πτυχές της νεότερης ιστορίας της πόλης.
Εδώ λοιπόν, συναντήσαμε στο σπίτι του στην Καμάριζα, ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει και ο κυρ-Ηλίας ήταν έτοιμος να φάει το βραδινό του. Δέχτηκε όμως μετά χαράς να μας μιλήσει. Ζει μαζί με την γυναίκα του την κυρά-Μαρία. Μια γυναίκα καλοσυνάτη και ευγενική. Με κέρασαν κουλούρια και έναν φυσικό χυμό φρούτων. Έπειτα από λίγο, ξεκίνησα να μιλάω μαζί του.
Ρεπόρτερ: - Πόσα χρόνια εργαζόσασταν στις γαλαρίες ως μεταλλωρύχος;
Κ.Ηλίας: - Δούλεψα εκεί 32 χρόνια περίπου.
Ρ.: - Ποια ήταν η ειδικότητά σας ;
κ.Η.: - Πάντοτε έκανα τις σκληρότερες δουλειές. Τα περισσότερα χρόνια μου εκεί ήμουν μπαζαδόρος.
Ρ.: Ποιες οι συνθήκες εργασίας;
κ.Η.: - Τα πράγματα ήταν πάρα πολύ άσχημα εκεί. Γυρνούσα στο σπίτι μούσκεμα και κατακόκκινος. Με το που έπεφταν τα φουρνέλα μας έβαζαν μέσα. Μέσα στις γαλαρίες, οι οποίες ήταν πολλών μέτρων βάθος, υπήρχαν πολλά νερά, έτσι γυρνούσα στο σπίτι μου με βρεγμένο παντελόνι και βρεγμένη φανέλα.
Ρ.: - Πόσες ώρες δουλεύατε;
κ.Η.: - Δούλευα 8 ώρες. Αυτό ήταν το μόνο ίσως καλό αυτής της εργασίας. Το κανονικό ωράριο.
Ρ.: - Δηλαδή τι ώρα ξεκινάγατε το πρωί και τι ώρα τελειώνατε;
κ.Η.: - Ξεκινούσα δουλειά στις 6 το πρωί και τελείωνα στις 2 το μεσημέρι. Θυμάμαι έντονα την κουδούνα που χτυπούσε δυνατά στις 5 ώρα το χάραμα για να μας ξυπνήσει.
Ρ.: - Παίρνατε επίδομα ανθυγιεινής εργασίας;
κ.Η.: - Όχι… Δεν μας δίνονταν τέτοια επιδόματα τότε και ας είχαμε οικογένεια να θρέψουμε..
Ρ. : - Ποια ήταν η αμοιβή για την εργασία σας;
κ.Η.: - Πληρωνόμασταν κάθε 15 μέρες και παίρναμε 350 δραχμές. Δηλαδή 700 δραχμές τον μήνα. Τότε η ζωή ήταν φτηνή, καμία σχέση με τώρα.
Ρ.: - Πόσα χρόνια έχετε σταματήσει να δουλεύετε ;
κ.Η.: - Έχω σταματήσει εδώ και 33 χρόνια. Από τότε δηλαδή που η εταιρεία έκλεισε.
Ρ.: - Όταν έκλεισε πήρατε κάποια αποζημίωση;
κ.Η.: - Ναι, πήρα 50.000 δραχμές και μου δόθηκε και το σπίτι που μένω μέχρι σήμερα.
Ρ.: - Πόσα ένσημα είχατε ;
κ.Η.: - Είχα 9.450 ένσημα όταν σταμάτησα την δουλειά μου από εκεί κλείνοντας η εταιρεία.
Ρ.: - Και σήμερα ποια η σύνταξη σας;
κ.Η.: - Σήμερα παίρνω 532 ευρώ σύνταξη, η οποία είναι πάρα πολύ μικρή για τα τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς και για τα ένσημα που είχα μαζέψει.
Ρ.: - Κυρ – Ηλία σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας. Σας εύχομαι να είστε καλά και υγιής εσείς και η σύζυγος σας και να ζήσετε άλλα τόσα χρόνια.
κ.Η.: - Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ. Να είσαι καλά και να έχεις καλή τύχη στην ζωή σου.
Κάπου εκεί έκλεισε και η συνέντευξή μας με αυτόν τον γλυκύτατο και καλοσυνάτο μεταλλωρύχο. Αυτό που καταλάβαμε είναι πως το κράτος δεν μεριμνά για ανθρώπους που εργάστηκαν τόσα χρόνια και μάλιστα τόσο σκληρά. Ας ελπίσουμε πως στο μέλλον τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα για όλους μας και ο καθένας μας θα παίρνει ότι του αξίζει.
* Μαθήτρια Β΄ Λυκείου Λαύριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου