Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΒΙΒΛΙΟ
Η Αθήνα αλλάζει. Και οι νέοι που την κατοικούν, φαντάζονται το μέλλον της με νέα χρώματα και διλήμματα. Και με πολλούς μετανάστες, όπως δείχνει διαγωνισμός διηγήματος με εντυπωσιακή συμμετοχή, που έγινε βιβλίο
«Φανταστείτε το μέλλον σας σε μια πόλη που αλλάζει». Στον διαγωνισμό σύντομης ιστορίας του Βρετανικού Συμβουλίου, με χορηγό επικοινωνίας «ΤΑ ΝΕΑ», ανταποκρίθηκαν εκατοντάδες και βραβεύτηκαν οι δέκα καλύτεροι. Αυτή η πόλη, αυτή η χώρα, αλλάζει, καθημερινά, ανεπαίσθητα. Νέα ερωτήματα, νέα χρώματα, νέα διλήμματα, άγνωστα, αδιανόητα μέχρι χθες, ξεπηδούν. Άνθρωποι που βλέπαμε πως υπάρχουν μόνο στις ταινίες και πολιτισμοί για τους οποίους διαβάζαμε στα βιβλία, βρίσκονται πλέον δίπλα μας.
Στις ίδιες πλατείες, στις ίδιες πολυκατοικίες, στους ίδιους χώρους εργασίας, στους ίδιους εφιάλτες και στα ίδια όνειρα. Μας εκπλήσσουν, μας εκνευρίζουν, μας προβληματίζουν. Ενίοτε λειτουργούν ως καθρέφτης όπου βλέπαμε τον αλλοτινό μας εαυτό. Είναι «ξένοι» που μιλούν σπαστά ελληνικά. «Ξένοι» που μιλούν άψογα ελληνικά και θεωρούν την Ελλάδα πατρίδα τους. Είναι οι μετανάστες. Η λογοτεχνία βλέπει την αλλαγή με τη δική της ματιά. Προσθέτει νέες εικόνες, μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια του άλλου, μας ξαφνιάζει, «αποκαλύπτοντας» πως συχνά ο ξένος δεν είναι δίπλα μας αλλά μέσα μας.
Στις σύντομες ιστορίες του διαγωνισμού, η κριτική επιτροπή (Έρση Σωτηροπούλου, Χρήστος Χωμενίδης, Γκαζμέντ Καπλάνι) επισημαίνει πως: «Επιχειρείται μια πολύπλευρη- και, όχι σπάνια, αναπάντεχη και ευρηματικήπροσέγγιση της σχετικά πρόσφατης στην Ελλάδα συνύπαρξης ανθρώπων με διαφορετικά ήθη, έθιμα, καταγωγή, θρησκεία και νοοτροπία». Ίσως γιατί μόλις τώρα η λογοτεχνία στην Ελλάδα αρχίζει να καταπιάνεται σοβαρά με το θέμα που θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια. Ακολουθεί απόσπασμα μίας από τις βραβευμένες ιστορίες.
ΙΝFΟ
Το βιβλίο «Φανταστείτε το μέλλον σας σε μια πόλη που αλλάζει» παρουσιάζεται στις 19.00 στο Βιβλιοπωλείο Ιανός (Σταδίου 24). Θα μιλήσουν οι Ρόμες Γουνεσεκέρα, Λένα Διβάνη και Γκαζμέντ Καπλάνι.
Οι δέκα νικητές
● «Σημάδι στο μπράτσο», Χρίστος Κυθρεώτης ● «Η Πόρτα», Ιωάννης Τσίρμπας ● «Η Σταγόνα», Μαρία Ράπτη ● «Ο Μποναμάς των Χριστουγέννων», Βαγγέλης Εϊτζιρίδης ● «Ανάποδα Αβντί», Μυρτώ Καλοφωλιά ● «Η Τσάκιση», Αικατερίνη Ρουσοπούλου ● «4 Χρόνια, 2 Μήνες, 1 Μέρα», Βασιλική Πέτσα ● «Το Μπλουζ της Κομοτηνής», Μαρία Νικολάου ● «Ξένες Χρυσαλλίδες», Χριστίνα Καράμπελα ● «Ηabari Rafiki!», Ελένη Μπουραντάνη
«"Είναι λευκή", είπε. "Είναι σώμα"»
Απόσπασμα από το «Σημάδι στο μπράτσο» του Χρίστου Κυθρεώτη.
«Όταν ο υπάλληλος άνοιξε το φέρετρο ανακάλυψα πως ένα μεγάλο μέρος της γιαγιάς μου σωζόταν. Μεγαλύτερο απ΄ ό,τι συνηθίζεται. Και σίγουρα μεγαλύτερο απ΄ τον μικρόσωμο υπάλληλο, που χρειάστηκε να την τραβήξει έξω από τα πόδια, κρατώντας την ανάσα του και κοιτώντας πέρα μακριά, πίσω απ΄ τον πέτρινο φράχτη του νεκροταφείου. Δυο φορές σταμάτησε για να σηκωθεί και να ανασάνει μακριά από το φέρετρο. Τη δεύτερη διαμαρτυρήθηκε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει. "Είναι λευκή", είπε. "Είναι σώμα". (...) Ακούμπησε τη γιαγιά μου σε ένα λευκό λερωμένο σεντόνι εκεί δίπλα και ήρθε προς το μέρος μου ανάβοντας τσιγάρο. Τα μαλλιά του ήταν γεμάτα χώματα απ΄ τον αέρα.
"Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, τρεις λύσεις υπάρχουν", είπε. "Μπορείς να πληρώσεις επτακόσια ευρώ για να πάρεις παράταση άλλα τρία χρόνια".Δεν ήθελα καμία παράταση. "Ποιες είναι οι άλλες δύο;" Ξερόβηξε. "Χωνευτήρι ή αδιάλυτα". Θυμήθηκα το τεράστιο χαμόγελο της γιαγιάς μου και τα αραιά μαλλιά της, που τα ΄βαφε ξανθά μέχρι το τέλος. Λίγα από αυτά στέκονταν ακόμα στο κεφάλι της. Θυμήθηκα τον αδερφό μου στα Τίρανα, που μάταια θα περίμενε τα κόκαλά της με την αυριανή πτήση. "Θα προτιμήσω τα αδιάλυτα", είπα ξερά. "Πρέπει να πάμε μέσα, να υπογράψετε".Κοίταξα τη γιαγιά μου. "Μη φοβάσαι. Δεν την παίρνει κανείς",είπε.
Εκείνος, όμως, φοβόταν περισσότερο. Το σίγουρο είναι πως αν κάτι από τη γιαγιά υπήρχε ακόμα πάνω σ΄ εκείνο το σεντόνι, δεν θα φοβόταν κανείς. Η ατρόμητη Φλώρα θα μας χτυπούσε φιλικά στην πλάτη, για να μας δώσει κουράγιο. Η ατρόμητη γιαγιά μου. Που είχε πάντα ένα αστείο για όλους. Που όταν ήμουνα δύο χρονών και όλοι οι υπόλοιποι- ο πατέρας μου, η μάνα μου και ο αδερφός μου, που με περνούσε εφτά χρόνιαείχαν ήδη έρθει στην Ελλάδα, πέρασα έξι μήνες μαζί της σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι στα Τίρανα, μέχρι να τακτοποιηθούν τα πράγματα και να μπορέσουν να πάρουν και μένα. (...) Την ταλαιπωρούσα και μια φορά είχα αναποδογυρίσει το μπρίκι, χύνοντας ζεματιστό καφέ πάνω στο μπράτσο της. Εκείνη έδειχνε πάντα περήφανη το σημάδι, λες και ήταν πολεμικό τραύμα».
*εφημ. "ΤΑ ΝΕΑ" Του Γκαζμέντ Καπλάνι δημοσιεύθηκε: Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου