"Το κόμμα πάνω από την κυβέρνηση"

του Γρηγόρη Νικολόπουλου*
O τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει πολλά από τα προβλήματα της οικονομίας αποδεικνύει ότι ούτε θέλει ούτε μπορεί να ξεφύγει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της γραφειοκρατίας του Δημοσίου. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Το ασφαλιστικό πρόβλημα, για παράδειγμα, είναι ένα πρόβλημα διαχείρισης. Αντιμετωπίζεται όμως σαν να είναι πρόβλημα εσόδων. Αντί η κυβέρνηση να εκχωρήσει τη διαχείριση των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων σε ειδικούς διαχειριστές- για παράδειγμα, σε επενδυτικές τράπεζες- που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να πετύχουν πολύ μεγάλες αποδόσεις, εξετάζει και προωθεί την αύξηση των εισφορών και την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας με αναβολή της συνταξιοδότησης.
Γιατί το κάνει αυτό; Για να διατηρήσει το δικαίωμα να τοποθετεί επικεφαλής των ασφαλιστικών ταμείων κομματικά στελέχη τα οποία και κατασπαταλούν τα χρήματα των Ταμείων και αποδόσεις δεν φέρνουν. Εξυπηρετούν όμως τον κομματικό μηχανισμό αλλά και την κυβέρνηση, η οποία κατά βούλησιν «βουτάει το χέρι» στα Ταμεία και παίρνει όσα λεφτά χρειάζεται για να καλύπτει τα ελλείμματα του Δημοσίου. Με αυτή την επιλογή της όμως η κυβέρνηση υποθηκεύει το μέλλον των αυριανών συνταξιούχων, καταδικάζει το μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων και του κράτους πρόνοιας και ανοίγει ακόμη περισσότερο την όρεξη των κομματικών που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα.

Το Ασφαλιστικό όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Προκειμένου να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα, όπως είναι το λαθρεμπόριο καυσίμων, προτιμά να επιβαρύνει τους πολίτες αντί να ελέγξει την αγορά και εξομοιώνει το πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης. Θα πληρώνουμε, δηλαδή, στις πολυκατοικίες πολύ ακριβότερα το πετρέλαιο και στη συνέχεια θα πρέπει ο διαχειριστής να ζητάει από το κράτος επιστροφή των χρημάτων. Αντ΄ αυτού, η κυβέρνηση θα έπρεπε να αντιμετωπίσει το λαθρεμπόριο χρησιμοποιώντας τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που διαθέτει. Και στην πολιτική όμως των αποκρατικοποιήσεων, η κυβέρνηση διαλέγει την πιο εύκολη- και ταυτοχρόνως πιο επιζήμια για το κράτοςλύση. Προτιμά να πουλήσει μετοχές των κερδοφόρων εταιρειών, ΟΤΕ και ΔΕΗ για παράδειγμα, παρά να εξυγιάνει τις πραγματικά ζημιογόνες ΔΕΚΟ, όπως ο ΟΣΕ και η Ολυμπιακή. Πουλώντας τις μετοχές του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, εισπράττει μεν σήμερα κάποια έσοδα, χάνει όμως τα μελλοντικά μερίσματα και τις υπεραξίες που έχουν οι μετοχές αυτών των οργανισμών. Αντίθετα, αν πραγματικά μείωνε κυρίως το κόστος της γραφειοκρατίας των υπουργείων και των ζημιογόνων ΔΕΚΟ, θα είχε πραγματικά θεαματικά αποτελέσματα στη μείωση των ελλειμμάτων του Δημοσίου. Ο λόγος που το αποφεύγει είναι ότι έτσι θα μειωνόταν η δύναμη των κομματικών στελεχών που λυμαίνονται σήμερα τον δημόσιο τομέα.

Το υπουργείο Οικονομίας δεν διαθέτει σήμερα τη δύναμη που νομίζουμε. Ενώ φαινομενικά ο κ. Αλογοσκούφης είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχων της οικονομίας, στην πραγματικότητα είναι δέσμιος του κομματικού μηχανισμού, του οποίου μάλιστα η ισχύς μεγάλωσε μετά τις τελευταίες εκλογές. Οι συνθήκες όμως δεν επιτρέπουν καθυστερήσεις, και ο υπουργός πρέπει τώρα να «πατήσει πόδι» στο Μαξίμου αντί να τηρεί τις ισορροπίες με τον κομματικό μηχανισμό. Διότι αν δεν το κάνει, όλες αυτές οι κομματικά υποδεικνυόμενες επιλογές πολιτικής, αλλά και προσώπων, τον ίδιο- ως αρμόδιο υπουργό- θα βαρύνουν στο τέλος.

gnikolo@dolnet.gr
ΤΟ ΒΗΜΑ - Ημερομηνία δημοσίευσης 6/10/2007