Γεώργιος Δροσίνης (1859-1911)
Ἡ Πατρίδα μας
«Ξένε ποὺ μόνος κι ἔρημος
σὲ ξένους τόπους τρέχεις,
πές μου, ποιὸς εἶναι ὁ τόπος σου
καὶ ποιὰ πατρίδα ἔχεις;»
«Τὴ μακρινὴ πατρίδα μου
πάντα ποθῶ στὰ ξένα.
Ἐκεῖ τὰ χρόνια τῆς ζωῆς
περνοῦν εὐλογημένα.
Ἐκεῖ κι ὁ θάνατος γλυκός,
κι ἀφοῦ κανεὶς πεθάνει,
ἔχει στὸ μνῆμα του Σταυρό,
καντήλι καὶ λιβάνι.
Στ᾿ ἀγαπημένο μου χωριὸ
χαρὲς πάντα καὶ γέλια,
στ᾿ ἁλώνια τραγουδιῶν φωνὲς
ξεφάντωμα στ᾿ ἀμπέλια.
Κι ὅταν χορεύει ἡ λεβεντιὰ
στῆς Πασχαλιᾶς τὴ μέρα,
βροντοκοπᾶ τὸ τύμπανο
καὶ κελαηδεῖ ἡ φλογέρα.
Στὴ μακρινὴ Πατρίδα
ἔχει εὐωδιὰ καὶ χάρη
τὸ ταπεινότερο δεντρί,
τὸ πιὸ φτωχὸ χορτάρι.
Στοὺς κλώνους τῆς ἀμυγδαλιᾶς,
σμίγουν ἀνθοὶ καὶ χιόνια
καὶ φέρνουνε τὴν ἄνοιξη
γοργὰ τὰ χελιδόνια.
Στῶν μαγεμένων της βουνῶν
τὰ μαρμαρένια πλάγια,
γλυκολαλοῦν οἱ πέρδικες
καὶ κλαίει ἡ κουκουβάγια.
Ἡ ἀσημένια θάλασσα
μ᾿ ἀφροὺς τὴν περιζώνει
κι ὁ οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα του
τὴ χρυσοστεφανώνει.
Τὴ μακρινὴ Πατρίδα μου,
πρὶν ἡ σκλαβιὰ πλακώσει,
τὴ δόξαζ᾿ ἡ παλληκαριά,
τὴ φώτιζεν ἡ γνώση.
Καὶ τώρ᾿ ἀπὸ τὴ μαύρη γῆ,
τὴ γῆ τὴ ματωμένη,
πρόβαλε πάλ᾿ ἡ ἐλευθεριὰ
σὰν πρῶτα ἀντρειωμένη».
«Φτάνει τὴ χώρα ποὺ μοῦ λές,
τὴ γνώρισα, τὴν εἶδα,
τὴ μακρινὴ Πατρίδα σου
ἔχω κι ἐγὼ Πατρίδα».
*περισσότερα στο:
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_drosinhs_poems.htm
Γεννήθηκε στην Πλάκα στις 9 Δεκεμβρίου 1859 και πέθανε στην Κηφισιά στις 3 Ιανουαρίου 1951.
Αξιόλογος λογοτέχνης και ποιητής της Νέας Αθηναϊκής Γενιάς, Φιλόλογος, Νομικός και Ιστορικός Τέχνης.
Σ’ αυτόν οφείλουμε την ίδρυση των Σχολικών Βιβλιοθηκών, την ανέγερση του Οίκου Τυφλών, την Σεβαστοπούλεια Επαγγελματική Σχολή και τη Ελληνική Λαογραφική Εταιρία.
Όταν υπηρετούσε ως Τμηματάρχης Δημοτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας φρόντισε για την σύνταξη του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας, την εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος του Ελευθέριου Βενιζέλου και την ίδρυση του Μουσείο Κοσμητικών Τεχνών.
Ήταν αυτός που ως διευθυντής του περιοδικού ΕΣΤΙΑ το μετέτρεψε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ το 1894. Είναι ο ιδρυτής των περιοδικών ΕΘΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ και ΜΕΛΕΤΗ καθώς και του ετήσιου ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Σε συνεργασία με τον Δημ. Βικέλα ίδρυσαν τον Σύλλογο «προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων».
Από το 1926, έτος ίδρυσής της, ήταν Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και πρώτος Γραμματέας των Δημοσιευμάτων της, ενώ τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών.
Ο Γεώργιος Δροσίνης πόσο, άραγε, γνωστός είναι στο ευρύτερο ελληνικό κοινό για όσα έχει προσφέρει στην Πατρίδα; Πόσο, άραγε, τον τιμούμε και τον σεβόμαστε για την προσφορά του;
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_drosinhs_poems.htm
Γεννήθηκε στην Πλάκα στις 9 Δεκεμβρίου 1859 και πέθανε στην Κηφισιά στις 3 Ιανουαρίου 1951.
Αξιόλογος λογοτέχνης και ποιητής της Νέας Αθηναϊκής Γενιάς, Φιλόλογος, Νομικός και Ιστορικός Τέχνης.
Σ’ αυτόν οφείλουμε την ίδρυση των Σχολικών Βιβλιοθηκών, την ανέγερση του Οίκου Τυφλών, την Σεβαστοπούλεια Επαγγελματική Σχολή και τη Ελληνική Λαογραφική Εταιρία.
Όταν υπηρετούσε ως Τμηματάρχης Δημοτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας φρόντισε για την σύνταξη του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας, την εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος του Ελευθέριου Βενιζέλου και την ίδρυση του Μουσείο Κοσμητικών Τεχνών.
Ήταν αυτός που ως διευθυντής του περιοδικού ΕΣΤΙΑ το μετέτρεψε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ το 1894. Είναι ο ιδρυτής των περιοδικών ΕΘΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ και ΜΕΛΕΤΗ καθώς και του ετήσιου ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Σε συνεργασία με τον Δημ. Βικέλα ίδρυσαν τον Σύλλογο «προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων».
Από το 1926, έτος ίδρυσής της, ήταν Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και πρώτος Γραμματέας των Δημοσιευμάτων της, ενώ τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών.
Ο Γεώργιος Δροσίνης πόσο, άραγε, γνωστός είναι στο ευρύτερο ελληνικό κοινό για όσα έχει προσφέρει στην Πατρίδα; Πόσο, άραγε, τον τιμούμε και τον σεβόμαστε για την προσφορά του;
Αρχοντία Παπαδοπούλου
Γεώργιος Δροσίνης (1859-1911).
Ο Γεώργιος Δροσίνης καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών του Μεσολογγίου και γεννήθηκε στην Αθήνα. Τις εγκύκλιες σπουδές του παρακολούθησε στη Βαρβάκειο Σχολή και το Λύκειο Σουρμελή.
Σπούδασε Νομική και, με σύσταση του Νικολάου Πολίτη, Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Καλών Τεχνών και ξένης φιλολογίας στη Γερμανία (Λειψία, Δρέσδη, Βερολίνο 1885-1888). Επέστρεψε στην Αθήνα και από το 1889 ως το 1897 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού της Εστίας, που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894.
Την ίδια περίοδο διηύθυνε επίσης τα περιοδικά Εθνική Αγωγή και Μελέτη (που ίδρυσε επίσης). Το 1899 μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα ίδρυσαν το Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, όπου εξέδωσε λογοτεχνικά έργα, λαογραφικές και άλλες μελέτες.
Το 1901 ίδρυσε τις σχολικές βιβλιοθήκες και το 1908 το εκπαιδευτικό μουσείο. Συνέβαλε επίσης στην ανέγερση του Οίκου Τυφλών και της Σεβαστοπούλειας Επαγγελματικής Σχολής, του Α΄ Εκπαιδευτικού Συνεδρίου του 1907 και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας (1908). Από το 1914 και ως το 1923 διετέλεσε τμηματάρχης του υπουργείου Παιδείας με ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, ενώ υπήρξε επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το έτος ίδρυσής της (1926). Από το 1922 διηύθυνε το Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος, ενώ.
Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματά του στο περιοδικό Ραμπαγάς. Στην πρώτη φάση της λογοτεχνικής παραγωγής του ανήκουν οι συλλογές Ιστοί αράχνης (1880) και Σταλακτίται (1881), με τις οποίες εντάχτηκε στους νεωτεριστές ποιητές που απομακρύνθηκαν από το πομπώδες ύφος των αθηναίων ρομαντικών της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής.
Με τις συλλογές Ειδύλλια (1884) και Γαλήνη (1902) προσχώρησε στη γενιά του 1880, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει ποιήματα ως το 1930 με τη συλλογή Βραδιάζει, καθώς επίσης διηγήματα και μυθιστορήματα. Πέθανε στην Κηφισιά το 1951. Ο Γεώργιος Δροσίνης εντάσσεται στους ποιητές της νέας Αθηναϊκής Σχολής, κυρίως λόγω της δημοτικής γλώσσας και της απλότητας της έκφρασης της ποίησής του, καθώς και των επιρροών που δέχτηκε από τους παρνασσιστές γάλλους ποιητές και την παρνασσική ποίηση του Παλαμά.
Στην πεζογραφία του επηρεασμένος από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, το Νικόλαο Πολίτη και τον ΄Άγγελο Βλάχο, αλλά και από τις σπουδές του στη Γερμανία (υπήρξε δια βίου θαυμαστής των Schiller, Wagner και Goethe), επέλεξε συχνά θέματα από τη ζωή στην ελληνική επαρχία προτάσσοντας μια ειδυλλιακή αντιμετώπισή της. Τοποθετείται έτσι στην πρώτη φάση της ηθογραφικής πεζογραφίας στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Σπούδασε Νομική και, με σύσταση του Νικολάου Πολίτη, Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Καλών Τεχνών και ξένης φιλολογίας στη Γερμανία (Λειψία, Δρέσδη, Βερολίνο 1885-1888). Επέστρεψε στην Αθήνα και από το 1889 ως το 1897 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού της Εστίας, που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894.
Την ίδια περίοδο διηύθυνε επίσης τα περιοδικά Εθνική Αγωγή και Μελέτη (που ίδρυσε επίσης). Το 1899 μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα ίδρυσαν το Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, όπου εξέδωσε λογοτεχνικά έργα, λαογραφικές και άλλες μελέτες.
Το 1901 ίδρυσε τις σχολικές βιβλιοθήκες και το 1908 το εκπαιδευτικό μουσείο. Συνέβαλε επίσης στην ανέγερση του Οίκου Τυφλών και της Σεβαστοπούλειας Επαγγελματικής Σχολής, του Α΄ Εκπαιδευτικού Συνεδρίου του 1907 και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας (1908). Από το 1914 και ως το 1923 διετέλεσε τμηματάρχης του υπουργείου Παιδείας με ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, ενώ υπήρξε επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το έτος ίδρυσής της (1926). Από το 1922 διηύθυνε το Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος, ενώ.
Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματά του στο περιοδικό Ραμπαγάς. Στην πρώτη φάση της λογοτεχνικής παραγωγής του ανήκουν οι συλλογές Ιστοί αράχνης (1880) και Σταλακτίται (1881), με τις οποίες εντάχτηκε στους νεωτεριστές ποιητές που απομακρύνθηκαν από το πομπώδες ύφος των αθηναίων ρομαντικών της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής.
Με τις συλλογές Ειδύλλια (1884) και Γαλήνη (1902) προσχώρησε στη γενιά του 1880, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει ποιήματα ως το 1930 με τη συλλογή Βραδιάζει, καθώς επίσης διηγήματα και μυθιστορήματα. Πέθανε στην Κηφισιά το 1951. Ο Γεώργιος Δροσίνης εντάσσεται στους ποιητές της νέας Αθηναϊκής Σχολής, κυρίως λόγω της δημοτικής γλώσσας και της απλότητας της έκφρασης της ποίησής του, καθώς και των επιρροών που δέχτηκε από τους παρνασσιστές γάλλους ποιητές και την παρνασσική ποίηση του Παλαμά.
Στην πεζογραφία του επηρεασμένος από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, το Νικόλαο Πολίτη και τον ΄Άγγελο Βλάχο, αλλά και από τις σπουδές του στη Γερμανία (υπήρξε δια βίου θαυμαστής των Schiller, Wagner και Goethe), επέλεξε συχνά θέματα από τη ζωή στην ελληνική επαρχία προτάσσοντας μια ειδυλλιακή αντιμετώπισή της. Τοποθετείται έτσι στην πρώτη φάση της ηθογραφικής πεζογραφίας στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου