Μεγάλες πλατείες, ανοιχτά μυαλά

Συντάκτης: Μαυροειδής Σταμάτης*
Η Piazza Del Popolo στη Ρώμη φημίζεται, εκτός από την απόλυτη συμμετρία στην κατασκευή της, για την τεράστια έκτασή της। Δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι και το σπουδαιότερο μνημείο της ιταλικής πρωτεύουσας αλλά όταν βρίσκεσαι εκεί, αισθανόμενος την άπλα σε συνάρτηση με την αισθητική της αρχιτεκτονικής της νιώθεις εκείνο το κλικ, αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά με τα πάτρια εδάφη. Το μάτι αφήνεται ελεύθερο και βλέπει μακριά, ανοίγει το μυαλό όπως σε μια εκδρομή στην εξοχή. Καλό είναι και το παπούτσι από τον τόπο σου αλλά αν δεν κάνεις μια βόλτα παραέξω προκοπή δε βλέπεις. Η παρέα απαρτιζόταν από τρεις Έλληνες, δύο Γάλλους και μια Ελληνοβιετναμέζα. Στα καφέ μπερδευόμασταν με όλες τις φυλές του κόσμου και δεν συναντήσαμε ένα press point στο οποίο να μην πωλούνται οι περισσότερες παγκοσμίου βεληνεκούς εφημερίδες. Στα μπαρ ο Κωνσταντίνος καθόταν αγκαλιά με τη Γαλλίδα φίλη του μιλώντας της στα γαλλικοαγγλικά και μας εξηγούσε στα ελληνικά για το μεγάλο έρωτά του με τη Νορβηγίδα Ida, ενώ παράλληλα μετέφραζε στα ιταλικά τι λέμε στο Χιλιανό συμφοιτητή του την ώρα που ο τελευταίος ήταν απορροφημένος σε μια συζήτηση στα ισπανικά με την Ευρυδίκη. Έτσι απλά παίρνεις μαθήματα ιστορίας και πολιτισμού, φλυαρώντας και συ, μπλεγμένος σε ένα κουβάρι γλωσσών. Κάπως έτσι είναι στις πανεπιστημιακές παμπ του Λονδίνου, στα μπιστρό του Παρισιού και στις μπυραρίες του Βερολίνου. Ορδές αλλοεθνών νέων συναντιούνται και ανταλλάσσουν λέξεις, απόψεις, μαγειρικές, φιλιά και καμιά φορά και μπουνιές. Σε μας εδώ τι φταίει αλήθεια και έχουμε τις πόρτες μας μισόκλειστες και κοιτάμε τον ξένο μόνο ως τουριστικό προϊόν και όχι ως μονάδα γνώσης; Μήπως τα πανεπιστήμιά μας που δεν προσελκύουν ούτε τους βαλκάνιους γείτονές μας; Μήπως η νοοτροπία μας; Μήπως η θεία που μας τσίμπαγε διακριτικά όταν απευθυνόμασταν σε αγνώστους ή μήπως τελικά ότι δεν έχουμε ούτε μια πλατεία που να μας επιτρέπει ν΄ ανασάνουμε;
Σταύρος ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
apollonos@vivodinet.gr

*από την Κυριακάτικη ΑΥΓΗ 03/01/2008