Παρίσι, η πόλη του φωτός, μια πόλη βγαλμένη από τα παραμύθια. Εδώ η μνήμη μπερδεύεται με το όνειρο και την επιθυμία. Το Παρίσι είναι η πόλη που υπάρχει γύρω σου και η πόλη που φτιάχνεις μέσα σου, η πόλη που θα σε ακολουθεί όταν θα έχεις φύγει μακριά της. Είναι οι μεγάλοι τρούλοι και τα ζωγραφιστά παράθυρα, τα αετώματα και τα μεγαλόπρεπα αγάλματα, τα αρχοντικά κτίρια και οι εκκλησίες, όπως φαντάζουν τα συννεφιασμένα πρωινά και τα φλογερά δειλινά. Είναι τα μπιστρό, οι μπρασερί και τα μικρά καφέ που έχουν γράψει ιστορία φιλοξενώντας στους χώρους τους συγγραφείς, φιλόσοφους, ποιητές και καλλιτέχνες. Και το μάτι μπερδεύεται μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά και ακολουθεί ένα αέτωμα εδώ, μια καμπύλη πιο κάτω, μια ανοιχτή πλατεία με παιδιά που τρέχουν ανέμελα και ο καθένας βλέπει τη δική του πόλη, χάνεται μέσα της, ονειρεύεται πάνω από τις τοξωτές γέφυρες και δίπλα στα αέρινα συντριβάνια, μέσα στους όμορφους κήπους με τους περιποιημένους θάμνους και ανάμεσα στ’ αγάλματα με τα θλιμμένα μάτια. Και δε θέλει ποτέ να σταματήσει να περπατά κατά μήκος των τεράστιων λεωφόρων και μέσα από μεγάλες πλατείες που είναι φτιαγμένες για βόλτες και παιχνίδι.
Και στη μέση ο Σηκουάνας να διασχίζει την πόλη και οι υπέροχες γέφυρες να ενώνουν τη δεξιά με την αριστερή όχθη. Το βλέμμα σου φτάνει μακριά και ανεμπόδιστα αντικρίζει εκκλησίες και παλάτια, γέφυρες και μουσεία και στριφογυρίζεις και νιώθεις πως έχεις άφθονο χώρο και γύρω σου όλα ψιθυρίζουν πως βρίσκεσαι σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου. Δεν μπορείς να τη συγκρίνεις με καμιά άλλη, κάτι τέτοιο θα αδικούσε αφάνταστα την πόλη με την οποία θα έκανες τη σύγκριση. Είναι μια πόλη ερωτική, σε παρακινεί να ζήσεις, να κινηθείς, να δημιουργήσεις, να αισθανθείς την ομορφιά και την αρμονία του κόσμου. Μια πόλη που έχει σεβαστεί την παράδοση και τη θυμάται σε κάθε γωνία της. Η Μονμάρτη και ο Κεραμεικός, τα Ηλύσια Πεδία και το Σαγιό, το Σαιν Ζερμαίν Ντε Πρε και το Καρτιέ Λατέν, κάθε συνοικία έχει τη δική της γοητεία και την προσωπικότητά της.
Ανηφορίζοντας τη Μονμάρτη περπατάς στους δρόμους
που βάδισαν ζωγράφοι και καλλιτέχνες, που έζησαν και εμπνεύστηκαν αντικρίζοντας το Παρίσι από ψηλά, κάτω από τον απέραντο και συνήθως συννεφιασμένο ουρανό της πόλης. Σήμερα υπάρχουν ζωγράφοι που συνεχίζουν την παράδοση και ζωγραφίζουν για τους τουρίστες που κατακλύζουν την πλατεία Tetre και τους γύρω δρόμους, μόνο που η ζωή τους είναι πολύ πιο εύκολη από παλιά, μια και ευημερούν χάρη στους ξένους. Φτάνουμε το μεσημέρι των Χριστουγέννων στη Μονμάρτη και η ατμόσφαιρα είναι εορταστική, ο κόσμος πολύς και ο καιρός τόσο καλός, που καθόμαστε έξω στο καφέ που επιλέγουμε. Και η επιλογή μας είναι σωστή μια και απολαμβάνουμε μια υπέροχη κρέπα με γκραν μαρνιέ.
Η Σακρέ Κερ, μια από πιο επιβλητικές εκκλησίες της πόλης είναι αφιερωμένη στην Ιερή Καρδιά του Χριστού και δεσπόζει στη Μονμάρτη. Ο τρούλος της είναι το ψηλότερο σημείο του Παρισιού μετά τον Πύργο του Άιφελ. Στη Μονμάρτη βρίσκεται και η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Είναι σχεδιασμένη από τον Ανατόλ ντε Μποντό σε στυλ αρ νουβό, με κόκκινα τούβλα στην πρόσοψη, ενώ οι αψίδες της θυμίζουν ισλαμική αρχιτεκτονική.
Κατεβαίνουμε στην Πλας Πιγκάλ με τα φώτα, τα καμπαρέ και την κίνηση. Περπατάμε μέσα από τη συνοικία του Κεραμεικού και κατευθυνόμαστε προς το Λούβρο. Εκεί σε ένα δρόμο κοντά στο διάσημο μουσείο βρίσκεται το Petit manson, ένα ατμοσφαιρικό μπιστρό, όπου το βράδυ των Χριστουγέννων δοκιμάζουμε γαλλική κουζίνα που περιλαμβάνει σούπα και φουά γκρα, μοσχαράκι με πουρέ και αχλάδι ψητό περιχυμένο με κόκκινο κρασί και μπύρα καλά ψημένη. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια, διασχίζοντας τους ήσυχους και φωτισμένους δρόμους και, μολονότι είμαστε πολύ κουρασμένοι, έχουμε τη διάθεση να περπατήσουμε πολύ ακόμα, αφού αυτή την πόλη δεν τη χορταίνεις ποτέ.
Η Παναγία των Παρισίων, η εκκλησία που είναι συνυφασμένη με την πόλη, υψώνεται επιβλητική και πανύψηλη στο Σαιν Μισέλ με τα σημάδια του χρόνου πάνω της. Ο θεμέλιος λίθος μπήκε το 1163 και είναι χτισμένη στη θέση αρχαιότερου ρωμαϊκού ναού. Στην πρόσοψη σκαλισμένες μορφές αγίων και βασιλιάδων, ενώ ψηλά οι τρομακτικές υβριδικές μορφές των υδρορροών φυλάνε εδώ και αιώνες τις εισόδους της εκκλησίας. Μπαίνοντας μένεις έκθαμβος μέσα στο ημίφως από τη μαγεία του χώρου, τα υπέροχα βιτρώ, τα τόξα που υψώνονται προς τον ουρανό, το σύμβολο της ροζέτας που επαναλαμβάνεται σε πολλά σημεία με αποκορύφωμα τα βιτρώ με τις μεγάλες ροζέτες. Είναι το μυστικό Ρόδο, το σύμβολο της «Κυρίας μας». Υπάρχουν επίσης υπέροχοι ζωγραφικοί πίνακες που είναι αφιερωμένοι στην «Κυρία μας».
Ο χαρακτήρας του Παρισιού είναι κοσμοπολίτικος, τα μπιστρό και τα καφέ μοναδικά, τα μαγαζιά της οδού Μονταίν και της Λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων φωτισμένα και διακοσμημένα με εντυπωσιακό τρόπο. Όμως η χλιδή και η λάμψη των ρούχων και των αξεσουάρ διασήμων σχεδιαστών έρχονται σε θλιβερή αντίθεση με την εικόνα κάποιων άστεγων που ξαπλωμένοι σε γωνίες ή πάνω από εξαεριστήρες με θερμό αέρα αναζητούν λίγη ξεκούραση και ζεστασιά μέσα στον παγωμένο χειμώνα, μακριά από τα κρύα ρεύματα του Σηκουάνα.
Στο σύγχρονο σύμβολο της πόλης, τον Πύργο του Άιφελ, δεν είναι τόσο εύκολο να ανέβεις, αφού η ουρά για τα ασανσέρ είναι τεράστια. Έτσι κάποιος ανυπόμονος θα πρέπει να αρκεστεί στο πρώτο επίπεδο του πύργου, όπου μπορεί να ανέβει με τα σκαλοπάτια.
Μια από τις πιο ρομαντικές εικόνες της πόλης είναι τα βαπορέτα, τα μπατό μους, που κάνουν βόλτα στο Σηκουάνα και επιτρέπουν να δει κανείς μεγάλο μέρος της πόλης και στις δυο όχθες.
Στην εκκλησία του Σαιν Ζερμαίν Λ’ Οσερουά οι καμπάνες παίζουν μουσική και συνομιλούν η μια με την άλλη. Πηγαίνουμε προς το Λούβρο, διασχίζουμε τους ατελείωτους εξωτερικούς χώρους, βλέπουμε τη γυάλινη πυραμίδα της εισόδου με το πλήθος των τουριστών που περιμένουν να μπουν στο Μουσείο και κατευθυνόμαστε στον κήπο του Καρουσέλ περνώντας κάτω από μια αψίδα, έργο του Ναπολέοντα.
Στο Κέντρο του Παρισιού, κοντά στη Λεωφόρο Μαρσό, στον αριθμό 7 της οδού Georges Bizet βρίσκεται ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου. Αυτή η ορθόδοξη ελληνική εκκλησία αποτελεί την έδρα της Μητρόπολης Γαλλίας, με Επίσκοπο τον Εμμανουήλ. Εδώ τελούν τις βαφτίσεις και τους γάμους τους οι εναπομείναντες Έλληνες κάτοικοι της «πόλης του φωτός».
Στο Παρίσι είναι πολύ δύσκολο να χαθείς. Σε κάθε τετράγωνο υπάρχουν πινακίδες με το όνομα του δρόμου και τον αριθμό της συνοικίας (Cartier) στην οποία βρίσκεσαι. Το μετρό που έχει δώδεκα γραμμές σε πηγαίνει σε κάθε σημείο της πόλης, αφού κάθε γραμμή έχει ανταποκρίσεις ώστε να μην υπάρχει μέρος που δεν εξυπηρετείται. Υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα και πρόβλημα πάρκινγκ. Οι ρυθμοί της πόλης είναι γρήγοροι, οι τουρίστες κοιτούν γύρω τους εντυπωσιασμένοι με το χάρτη και την κάμερα στα χέρια, τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν ταχύτητα, αλλά οι διαβάσεις πεζών είναι πολλές και οι οδηγοί τις σέβονται.
Βρεθήκαμε στο Παρίσι τις ημέρες των γιορτών και τα πάντα ήταν χαρούμενα και λαμπερά. Τη νύχτα η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων ήταν μια φαντασμαγορία, λουσμένη στα φώτα με την Αψίδα του Θριάμβου να δεσπόζει στο βάθος. Στην Πλας Βαντόμ υπήρχε υπαίθρια έκθεση με λευκά έλατα μέσα σε τεράστιες διάφανες μπάλες και προβολή σλάιτς που προσκαλούσαν τους περαστικούς για διακοπές στην Ελβετία. Σε διάφορα σημεία του κέντρου της πόλης έβλεπες επιβλητικές διαφημίσεις για διακοπές στην Ισπανία ή στην Κούβα. Στις γαλλικές εφημερίδες Monde, Figaro, Liberation, υπήρχαν καταχωρίσεις για διακοπές σε Πορτογαλία, Τουρκία και Ισπανία. Η Ελλάδα έλαμπε δια της απουσίας της. Λίγο πολύ μας είναι γνωστό ότι οι Ευρωπαίοι προγραμματίζουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές από το χειμώνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο φτάνουν στο Παρίσι ογδόντα εκατομμύρια επισκέπτες, είτε για διακοπές, είτε για εμπορικές και κλαδικές εκθέσεις, είτε για συνέδρια.
Στις αγορές πουλιούνται θαλασσινά που αποτελούν παραδοσιακά μέρος του γιορτινού τραπεζιού των Γάλλων. Είχαμε την ευκαιρία να φάμε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο σπίτι καλών φίλων και κουμπάρων μας, του Ηλία και της Claudie, της Julie και του Κωνσταντίνου και αυτό ήταν για μας μια μοναδική εμπειρία. Στο τραπέζι πρέπει να καθίσαμε γύρω στις τέσσερις ώρες. Το κάθε πιάτο ερχόταν αφού έφευγε το προηγούμενο και συνοδευόταν από άλλο τύπο ψωμιού και διαφορετικό κρασί. Σολωμός και μπρικ, φουά γκρα και μοσχαράκι με πατάτες. Στο τέλος ήρθε το γλυκό με τη σαμπάνια, ενώ ο καφές είχε τη συνοδεία ενός δυνατού λικέρ.
Στο Παρίσι μπορείς φυσικά να επισκεφτείς τα διάσημα μουσεία, το Λούβρο ή το Μουσείο Ορσαί. Υπάρχουν όμως πολλές ακόμα επιλογές. Το Κέντρο Πομπιντού είναι ένας χώρος μοντέρνας τέχνης, όπου εκπροσωπούνται μεταξύ των άλλων ρευμάτων τέχνης ο φοβισμός, ο κυβισμός και ο σουρεαλισμός. Το Ινστιτούτο του Αραβικού Κόσμου είναι ένα μοντέρνο κτίριο που στεγάζει μια εξαιρετική συλλογή έργων ισλαμικής τέχνης. Το Μουσείο Καρναβαλέ είναι αφιερωμένο στην ιστορία του Παρισιού. Το Μουσείο Κλυνί είναι μουσείο αρχαίας και μεσαιωνικής τέχνης.
Υπάρχουν μουσεία για ό,τι μπορεί να φανταστείς. Μουσείο Κρασιού, Μόδας και Ενδυματολογίας, Διαφήμισης, Ταχυδρομείου, Ραδιοφώνου, Διακοσμητικών Τεχνών, Κούκλας, Ιστορίας της Αστυνομίας, Νομισμάτων και Μεταλλίων. Το Μουσείο των Υπηρεσιών Υγιεινής του Στρατού. Το Μουσείο Μπρικάρ, στο Μέγαρο Λιμπεράλ Μπρυάν, που στεγάζει μια μεγάλη συλλογή από παλιές κλειδαριές και κλειδιά. Το Μέγαρο Γκενεγκό στο Μαραί - Μουσείο Κυνηγιού και Φύσης. Το Μουσείο της Σεϊτά, με παλιές και εξωτικές πίπες μαζί με διάφορα σύνεργα καπνιστού. Το Μουσείο Μπουγιέ – Κριστόφλ, με ασημένια σερβίτσια και ασημικά. Το Μουσείο Αφρικανικών και Ωκεάνιων Τεχνών. Το Μουσείο του Ανθρώπου. Το Μουσείο Ανάγλυφων Σχεδιαγραμμάτων. Το Μουσείο του Τάγματος της Απελευθέρωσης. Το Εθνικό Μουσείο Ασιατικών Τεχνών. Το Μουσείο Γκρεβέν με τα κέρινα ομοιώματα. Το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Το Μουσείο Πλαν Ρελιέφ με μινιατούρες κτιρίων που χτίστηκαν για το Λουδοβίκο ΙΔ. Και ακόμα βέβαια το Μουσείο της Νοτρ Νταμ, τα Μουσεία Ντελακρουά, Ροντέν, Πικάσο, Νταλί, Μιρό. Το Μουσείο Εντίθ Πιαφ και το Σπίτι του Μπαλζάκ, το Σπίτι του Ουγκό και το Μουσείο Ζακεμάρ – Αντρέ, το Μουσείο Τέχνης Ναΐφ.
Μια επίσκεψη στο Παρίσι αρκεί μόνο για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη και για μια επίσκεψη σε μερικά από τα παραπάνω μουσεία. Είναι όμως μια υπόσχεση που δίνεις στον εαυτό σου ότι θα ξανάρθεις σ’ αυτή την πόλη και μέχρι τότε την κρατάς ζωντανή στα όνειρά σου και περπατάς με τα φτερά που σου δίνει η φαντασία πλάι στο Σηκουάνα και νιώθεις τον αέρα να σου παγώνει το πρόσωπο και να σου ανακατεύει τα μαλλιά.
Και στη μέση ο Σηκουάνας να διασχίζει την πόλη και οι υπέροχες γέφυρες να ενώνουν τη δεξιά με την αριστερή όχθη. Το βλέμμα σου φτάνει μακριά και ανεμπόδιστα αντικρίζει εκκλησίες και παλάτια, γέφυρες και μουσεία και στριφογυρίζεις και νιώθεις πως έχεις άφθονο χώρο και γύρω σου όλα ψιθυρίζουν πως βρίσκεσαι σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου. Δεν μπορείς να τη συγκρίνεις με καμιά άλλη, κάτι τέτοιο θα αδικούσε αφάνταστα την πόλη με την οποία θα έκανες τη σύγκριση. Είναι μια πόλη ερωτική, σε παρακινεί να ζήσεις, να κινηθείς, να δημιουργήσεις, να αισθανθείς την ομορφιά και την αρμονία του κόσμου. Μια πόλη που έχει σεβαστεί την παράδοση και τη θυμάται σε κάθε γωνία της. Η Μονμάρτη και ο Κεραμεικός, τα Ηλύσια Πεδία και το Σαγιό, το Σαιν Ζερμαίν Ντε Πρε και το Καρτιέ Λατέν, κάθε συνοικία έχει τη δική της γοητεία και την προσωπικότητά της.
Ανηφορίζοντας τη Μονμάρτη περπατάς στους δρόμους
που βάδισαν ζωγράφοι και καλλιτέχνες, που έζησαν και εμπνεύστηκαν αντικρίζοντας το Παρίσι από ψηλά, κάτω από τον απέραντο και συνήθως συννεφιασμένο ουρανό της πόλης. Σήμερα υπάρχουν ζωγράφοι που συνεχίζουν την παράδοση και ζωγραφίζουν για τους τουρίστες που κατακλύζουν την πλατεία Tetre και τους γύρω δρόμους, μόνο που η ζωή τους είναι πολύ πιο εύκολη από παλιά, μια και ευημερούν χάρη στους ξένους. Φτάνουμε το μεσημέρι των Χριστουγέννων στη Μονμάρτη και η ατμόσφαιρα είναι εορταστική, ο κόσμος πολύς και ο καιρός τόσο καλός, που καθόμαστε έξω στο καφέ που επιλέγουμε. Και η επιλογή μας είναι σωστή μια και απολαμβάνουμε μια υπέροχη κρέπα με γκραν μαρνιέ.Η Σακρέ Κερ, μια από πιο επιβλητικές εκκλησίες της πόλης είναι αφιερωμένη στην Ιερή Καρδιά του Χριστού και δεσπόζει στη Μονμάρτη. Ο τρούλος της είναι το ψηλότερο σημείο του Παρισιού μετά τον Πύργο του Άιφελ. Στη Μονμάρτη βρίσκεται και η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Είναι σχεδιασμένη από τον Ανατόλ ντε Μποντό σε στυλ αρ νουβό, με κόκκινα τούβλα στην πρόσοψη, ενώ οι αψίδες της θυμίζουν ισλαμική αρχιτεκτονική.
Κατεβαίνουμε στην Πλας Πιγκάλ με τα φώτα, τα καμπαρέ και την κίνηση. Περπατάμε μέσα από τη συνοικία του Κεραμεικού και κατευθυνόμαστε προς το Λούβρο. Εκεί σε ένα δρόμο κοντά στο διάσημο μουσείο βρίσκεται το Petit manson, ένα ατμοσφαιρικό μπιστρό, όπου το βράδυ των Χριστουγέννων δοκιμάζουμε γαλλική κουζίνα που περιλαμβάνει σούπα και φουά γκρα, μοσχαράκι με πουρέ και αχλάδι ψητό περιχυμένο με κόκκινο κρασί και μπύρα καλά ψημένη. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο με τα πόδια, διασχίζοντας τους ήσυχους και φωτισμένους δρόμους και, μολονότι είμαστε πολύ κουρασμένοι, έχουμε τη διάθεση να περπατήσουμε πολύ ακόμα, αφού αυτή την πόλη δεν τη χορταίνεις ποτέ.
Η Παναγία των Παρισίων, η εκκλησία που είναι συνυφασμένη με την πόλη, υψώνεται επιβλητική και πανύψηλη στο Σαιν Μισέλ με τα σημάδια του χρόνου πάνω της. Ο θεμέλιος λίθος μπήκε το 1163 και είναι χτισμένη στη θέση αρχαιότερου ρωμαϊκού ναού. Στην πρόσοψη σκαλισμένες μορφές αγίων και βασιλιάδων, ενώ ψηλά οι τρομακτικές υβριδικές μορφές των υδρορροών φυλάνε εδώ και αιώνες τις εισόδους της εκκλησίας. Μπαίνοντας μένεις έκθαμβος μέσα στο ημίφως από τη μαγεία του χώρου, τα υπέροχα βιτρώ, τα τόξα που υψώνονται προς τον ουρανό, το σύμβολο της ροζέτας που επαναλαμβάνεται σε πολλά σημεία με αποκορύφωμα τα βιτρώ με τις μεγάλες ροζέτες. Είναι το μυστικό Ρόδο, το σύμβολο της «Κυρίας μας». Υπάρχουν επίσης υπέροχοι ζωγραφικοί πίνακες που είναι αφιερωμένοι στην «Κυρία μας».
Ο χαρακτήρας του Παρισιού είναι κοσμοπολίτικος, τα μπιστρό και τα καφέ μοναδικά, τα μαγαζιά της οδού Μονταίν και της Λεωφόρου των Ηλυσίων Πεδίων φωτισμένα και διακοσμημένα με εντυπωσιακό τρόπο. Όμως η χλιδή και η λάμψη των ρούχων και των αξεσουάρ διασήμων σχεδιαστών έρχονται σε θλιβερή αντίθεση με την εικόνα κάποιων άστεγων που ξαπλωμένοι σε γωνίες ή πάνω από εξαεριστήρες με θερμό αέρα αναζητούν λίγη ξεκούραση και ζεστασιά μέσα στον παγωμένο χειμώνα, μακριά από τα κρύα ρεύματα του Σηκουάνα.
Στο σύγχρονο σύμβολο της πόλης, τον Πύργο του Άιφελ, δεν είναι τόσο εύκολο να ανέβεις, αφού η ουρά για τα ασανσέρ είναι τεράστια. Έτσι κάποιος ανυπόμονος θα πρέπει να αρκεστεί στο πρώτο επίπεδο του πύργου, όπου μπορεί να ανέβει με τα σκαλοπάτια.
Μια από τις πιο ρομαντικές εικόνες της πόλης είναι τα βαπορέτα, τα μπατό μους, που κάνουν βόλτα στο Σηκουάνα και επιτρέπουν να δει κανείς μεγάλο μέρος της πόλης και στις δυο όχθες.
Στην εκκλησία του Σαιν Ζερμαίν Λ’ Οσερουά οι καμπάνες παίζουν μουσική και συνομιλούν η μια με την άλλη. Πηγαίνουμε προς το Λούβρο, διασχίζουμε τους ατελείωτους εξωτερικούς χώρους, βλέπουμε τη γυάλινη πυραμίδα της εισόδου με το πλήθος των τουριστών που περιμένουν να μπουν στο Μουσείο και κατευθυνόμαστε στον κήπο του Καρουσέλ περνώντας κάτω από μια αψίδα, έργο του Ναπολέοντα.
Στο Κέντρο του Παρισιού, κοντά στη Λεωφόρο Μαρσό, στον αριθμό 7 της οδού Georges Bizet βρίσκεται ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου. Αυτή η ορθόδοξη ελληνική εκκλησία αποτελεί την έδρα της Μητρόπολης Γαλλίας, με Επίσκοπο τον Εμμανουήλ. Εδώ τελούν τις βαφτίσεις και τους γάμους τους οι εναπομείναντες Έλληνες κάτοικοι της «πόλης του φωτός».
Στο Παρίσι είναι πολύ δύσκολο να χαθείς. Σε κάθε τετράγωνο υπάρχουν πινακίδες με το όνομα του δρόμου και τον αριθμό της συνοικίας (Cartier) στην οποία βρίσκεσαι. Το μετρό που έχει δώδεκα γραμμές σε πηγαίνει σε κάθε σημείο της πόλης, αφού κάθε γραμμή έχει ανταποκρίσεις ώστε να μην υπάρχει μέρος που δεν εξυπηρετείται. Υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα και πρόβλημα πάρκινγκ. Οι ρυθμοί της πόλης είναι γρήγοροι, οι τουρίστες κοιτούν γύρω τους εντυπωσιασμένοι με το χάρτη και την κάμερα στα χέρια, τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν ταχύτητα, αλλά οι διαβάσεις πεζών είναι πολλές και οι οδηγοί τις σέβονται.
Βρεθήκαμε στο Παρίσι τις ημέρες των γιορτών και τα πάντα ήταν χαρούμενα και λαμπερά. Τη νύχτα η λεωφόρος των Ηλυσίων Πεδίων ήταν μια φαντασμαγορία, λουσμένη στα φώτα με την Αψίδα του Θριάμβου να δεσπόζει στο βάθος. Στην Πλας Βαντόμ υπήρχε υπαίθρια έκθεση με λευκά έλατα μέσα σε τεράστιες διάφανες μπάλες και προβολή σλάιτς που προσκαλούσαν τους περαστικούς για διακοπές στην Ελβετία. Σε διάφορα σημεία του κέντρου της πόλης έβλεπες επιβλητικές διαφημίσεις για διακοπές στην Ισπανία ή στην Κούβα. Στις γαλλικές εφημερίδες Monde, Figaro, Liberation, υπήρχαν καταχωρίσεις για διακοπές σε Πορτογαλία, Τουρκία και Ισπανία. Η Ελλάδα έλαμπε δια της απουσίας της. Λίγο πολύ μας είναι γνωστό ότι οι Ευρωπαίοι προγραμματίζουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές από το χειμώνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο φτάνουν στο Παρίσι ογδόντα εκατομμύρια επισκέπτες, είτε για διακοπές, είτε για εμπορικές και κλαδικές εκθέσεις, είτε για συνέδρια.
Στις αγορές πουλιούνται θαλασσινά που αποτελούν παραδοσιακά μέρος του γιορτινού τραπεζιού των Γάλλων. Είχαμε την ευκαιρία να φάμε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων στο σπίτι καλών φίλων και κουμπάρων μας, του Ηλία και της Claudie, της Julie και του Κωνσταντίνου και αυτό ήταν για μας μια μοναδική εμπειρία. Στο τραπέζι πρέπει να καθίσαμε γύρω στις τέσσερις ώρες. Το κάθε πιάτο ερχόταν αφού έφευγε το προηγούμενο και συνοδευόταν από άλλο τύπο ψωμιού και διαφορετικό κρασί. Σολωμός και μπρικ, φουά γκρα και μοσχαράκι με πατάτες. Στο τέλος ήρθε το γλυκό με τη σαμπάνια, ενώ ο καφές είχε τη συνοδεία ενός δυνατού λικέρ.
Στο Παρίσι μπορείς φυσικά να επισκεφτείς τα διάσημα μουσεία, το Λούβρο ή το Μουσείο Ορσαί. Υπάρχουν όμως πολλές ακόμα επιλογές. Το Κέντρο Πομπιντού είναι ένας χώρος μοντέρνας τέχνης, όπου εκπροσωπούνται μεταξύ των άλλων ρευμάτων τέχνης ο φοβισμός, ο κυβισμός και ο σουρεαλισμός. Το Ινστιτούτο του Αραβικού Κόσμου είναι ένα μοντέρνο κτίριο που στεγάζει μια εξαιρετική συλλογή έργων ισλαμικής τέχνης. Το Μουσείο Καρναβαλέ είναι αφιερωμένο στην ιστορία του Παρισιού. Το Μουσείο Κλυνί είναι μουσείο αρχαίας και μεσαιωνικής τέχνης.
Υπάρχουν μουσεία για ό,τι μπορεί να φανταστείς. Μουσείο Κρασιού, Μόδας και Ενδυματολογίας, Διαφήμισης, Ταχυδρομείου, Ραδιοφώνου, Διακοσμητικών Τεχνών, Κούκλας, Ιστορίας της Αστυνομίας, Νομισμάτων και Μεταλλίων. Το Μουσείο των Υπηρεσιών Υγιεινής του Στρατού. Το Μουσείο Μπρικάρ, στο Μέγαρο Λιμπεράλ Μπρυάν, που στεγάζει μια μεγάλη συλλογή από παλιές κλειδαριές και κλειδιά. Το Μέγαρο Γκενεγκό στο Μαραί - Μουσείο Κυνηγιού και Φύσης. Το Μουσείο της Σεϊτά, με παλιές και εξωτικές πίπες μαζί με διάφορα σύνεργα καπνιστού. Το Μουσείο Μπουγιέ – Κριστόφλ, με ασημένια σερβίτσια και ασημικά. Το Μουσείο Αφρικανικών και Ωκεάνιων Τεχνών. Το Μουσείο του Ανθρώπου. Το Μουσείο Ανάγλυφων Σχεδιαγραμμάτων. Το Μουσείο του Τάγματος της Απελευθέρωσης. Το Εθνικό Μουσείο Ασιατικών Τεχνών. Το Μουσείο Γκρεβέν με τα κέρινα ομοιώματα. Το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Το Μουσείο Πλαν Ρελιέφ με μινιατούρες κτιρίων που χτίστηκαν για το Λουδοβίκο ΙΔ. Και ακόμα βέβαια το Μουσείο της Νοτρ Νταμ, τα Μουσεία Ντελακρουά, Ροντέν, Πικάσο, Νταλί, Μιρό. Το Μουσείο Εντίθ Πιαφ και το Σπίτι του Μπαλζάκ, το Σπίτι του Ουγκό και το Μουσείο Ζακεμάρ – Αντρέ, το Μουσείο Τέχνης Ναΐφ.
Μια επίσκεψη στο Παρίσι αρκεί μόνο για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη και για μια επίσκεψη σε μερικά από τα παραπάνω μουσεία. Είναι όμως μια υπόσχεση που δίνεις στον εαυτό σου ότι θα ξανάρθεις σ’ αυτή την πόλη και μέχρι τότε την κρατάς ζωντανή στα όνειρά σου και περπατάς με τα φτερά που σου δίνει η φαντασία πλάι στο Σηκουάνα και νιώθεις τον αέρα να σου παγώνει το πρόσωπο και να σου ανακατεύει τα μαλλιά.
Πόπη Βερνάρδου
Παρίσι, Χειμώνας 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου