Του Βασίλη Μουλόπουλου
H κατάσταση σε αυτή τη χώρα έχει γίνει πλέον αφόρητη. Καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις. Πού πηγαίνουμε ως έθνος αφού μας εγκαλούν για τα σπίτια μας, τα σκάφη μας, τα μαύρα μας, τις μίζες μας που έχουμε μεταφέρει σε οφσόρ; Και κλείνουν και τους δρόμους, οι λιγδιάρηδες, απαιτώντας δουλειά, αξιοπρέπεια, δικαιώματα, δικαιοσύνη. Λες και τα κληρονομήσανε από τους πατεράδες τους και από τις μανάδες τους οι ρέμπελοι.
Και από πάνω έχεις και τον ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι θέλει να καταργήσει το κύκλωμα της διαπλοκής. Και εμείς τι θα γίνουμε, κλέφτες; Σε αυτό θέλουν να μας αναγκάσουν τα αναρχοκουμμούνια;
Έχουν δίκιο αυτοί στο Mega του κ. Μπόμπολα. Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει σχέδιο. Είναι ολοφάνερο ότι τα κατεστημένα συμφέροντα, οι συντεχνίες, οι προνομιούχες ομάδες, τα πανίσχυρα λόμπι (όπως αυτό των σκουπιδιάρηδων) προσπαθούν να ανακόψουν το μεγάλο άλμα της χώρας προς τα εμπρός που επιχειρεί η Δεξιοαριστεροκεντρώα κυβέρνησή μας (ο θεός να κόβει μέρες από τον Τσίπρα και να δίνει χρόνια στον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη).
Είναι μια κόκκινη συνωμοσία αναρχοαυτόνομων, παλαιοκομμουνιστών, ομοφυλόφιλων, γκεβαριστών, ναρκομανών, συνδικαλιστών, μπαχαλάκηδων. Πρέπει το κράτος να δείξει πυγμή.
Ce n΄est pas possible, όπως θα αναφωνούσαν και οι εξαίρετοι δημοσιογράφοι των δελτών. Τσακίστε τους!
Στις αρχές της τρίτης χιλιετίας, η απεργία, η διαδήλωση, η αντίθεση, η ανυπακοή, η αντίσταση στο κυρίαρχο μοντέλο της οικονομίας της καταστροφής και της κοινωνικής εξαθλίωσης βρίσκεται στα όρια της παρανομίας, όπως και πριν από 100 χρόνια.
Αυτό που ανησυχεί τους διαμορφωτές της πολιτικά ορθής σκέψης, τους πολιτικούς της Δεξιάς και της μεταΑριστεράς της ευθύνης και την υγιή τάξη των διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών δεν είναι το γιατί πολλαπλασιάζονται τα μέτωπα ρήξης κοινωνικών ομάδων με την κυβέρνηση, αλλά το πώς αυτά τα μέτωπα εκδηλώνονται. Δεν τους ενδιαφέρει αν έχουν δίκιο ή άδικο οι απεργοί, αρκεί να μην το διεκδικούν.
Ο Μαρξ πέθανε, αλλά η κλινική διάγνωση του μαρξισμού για τον καπιταλισμό, προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση των μεταμοντέρνων πολιτικών και πολιτικών αναλυτών, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη. Η Ιστορία όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά εκδικείται τους επίδοξους νεκροθάφτες της, επιμένοντας να είναι «η ιστορία της πάλης των τάξεων». Ο εξορκισμός της αντιπαράθεσης δεν εξάλειψε τις κοινωνικές αντιθέσεις. Και θα συνιστούσα στους πολιτικούς μας να ξαναδιαβάσουν το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» για να κατανοήσουν την οργή, τους φόβους, τα αισθήματα απόγνωσης που κυριεύουν τους πολίτες τους. Τη «θανατηφόρα ασθένεια» που εξαπλώνεται στις κοινωνίες τις οποίες οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού θρυμματίζουν και περιθωριοποιούν.
*εφημερίδα Η ΑΥΓΗ
___________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου