Οι ελληνικές τράπεζες από το 2008 έως σήμερα έχουν κάνει αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου ύψους 13 δισεκατομμυρίων ευρώ. Από αυτές τις αυξήσεις ένα μεγάλο ποσοστό έχει γίνει με δανεικά από άλλες ελληνικές τράπεζες, αλλά κανείς δεν γνωρίζει το ύψος των... μετοχοδανείων - αφού η Τράπεζα της Ελλάδας αρνήθηκε να απαντήσει σε σχετική ερώτηση του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters. Με απλά λόγια: Οι χρεοκοπημένες τράπεζες δανείζουν... χρεοκοπημένους τραπεζίτες, για να συνεχιστεί το πάρτι και να μην τιμωρηθούν όσοι δημιούργησαν
τη μεγαλειώδη φούσκα του τραπεζικού κλάδου.
Αξίζει βεβαίως να σημειωθεί ότι η δανειοδότηση χρεοκοπημένων τραπεζών από άλλες χρεοκοπημένες τράπεζες, μέσω υπεράκτιων εταιρειών, δεν είναι παράνομη. Αντιθέτως γίνεται εν γνώσει και υπό την ανοχή της Τράπεζας της Ελλάδας. Ουσιαστικά είναι νόμιμη, και το μόνο που μένει να ελέγξουν οι πολιτικοί της χρεοκοπίας είναι αν είναι... ηθική. Στην Οικονομία όμως, όπως και στην πολιτική, σημασία δεν έχει η ηθικολογία. Σημασία έχει να εξετάσουμε ποια συμφέροντα υπηρετούν όσοι κινούν τα νήματα και ποιος είναι ο τελικός στόχος. Η έρευνα αυτή βέβαια κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, καθώς οι σχέσεις διαπλοκής μεταξύ του χρηματοπιστωτικού και του πολιτικού συστήματος είναι πολύπλοκες και δαιδαλώδεις.
Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία οι τραπεζίτες έχουν στριμώξει τόσο τους πολιτικούς που, απειλώντας με χρεοκοπία, μετατρέπουν τα ελλείμματα των τραπεζών σε δημόσιο χρέος. Συγκεκριμένα, μετά τη χρεοκοπία της Λίμαν Μπράδερς το 2008 οι πολιτικοί σε ολόκληρο τον κόσμο -αλλά κυρίως οι Ευρωπαίοι-, φοβούμενοι τις συνέπειες που θα έχει η κατάρρευση του πιστωτικού συστήματος, χρηματοδοτούν με ολοένα και περισσότερα κεφάλαια τις χρεοκοπημένες τράπεζες. Η χρηματοδότηση αυτή μπορεί να είναι είτε άμεση είτε έμμεση, όπως στην περίπτωση που δίνουν χρήματα στην Ελλάδα για να μη χρεοκοπήσουν και τυπικώς οι δανείστριες τράπεζες. Στο σημείο αυτό όμως, ανεξάρτητα από τη μέθοδο της παρέμβασης ή το τελικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η χρηματοδότηση των τραπεζών ήταν αναγκαία καθώς ενδεχόμενη πτώχευσή τους θα οδηγούσε σε ακραίες κι απρόβλεπτες καταστάσεις. Αν δηλαδή οι τράπεζες πτώχευαν, εκατομμύρια μικροκαταθέτες και χιλιάδες επιχειρήσεις θα έχαναν άμεσα τις περιουσίες τους, ενώ θα ξεκινούσε ο φαύλος κύκλος μια διεθνούς ύφεσης πολύ μεγαλύτερης από εκείνη της δεκαετίας του 1930. Αυτό λησμονούν να το αναφέρουν όσοι εύκολα καταγγέλλουν τη χρηματοδότηση των τραπεζών, ζητώντας παράλληλα να διακοπεί η “αιμοδοσία” ώστε να τιμωρηθούν αυτοί που δημιούργησαν την πιστωτική φούσκα.
Αν πτωχεύσουν οι τράπεζες, δεν θα τιμωρηθούν οι τραπεζίτες. Θα τιμωρηθούν οι καταθέτες, γιατί θα χάσουν τις αποταμιεύσεις τους. Οι τραπεζίτες θα παραμείνουν διοικητές στις... κρατικοποιημένες τράπεζες και θα συνεχίσουν να παίρνουν αν όχι μεγαλύτερο, τουλάχιστον τον ίδιο μισθό. Αυτό λησμονούν να το εξετάσουν όσοι εύκολα καταγγέλλουν τη χρηματοδότηση των τραπεζών ζητώντας παράλληλα την κρατικοποίησή τους. Ουσιαστικά δεν βλέπουν την ευκολία με την οποία ο πρώην υποδιοικητής της ιδιωτικής Πειραιώς Θόδωρος Πανταλάκης έγινε διοικητής της κρατικής Αγροτικής. Αν “κοίταζαν” λίγο πιο προσεκτικά, θα διαπίστωναν ότι τα ίδια πρόσωπα εναλλάσσονται τόσο στις θέσεις διοίκησης των τραπεζών όσο και στις υπουργικές καρέκλες. Θα διαπίστωναν επίσης ότι τα ίδια πρόσωπα διοικούν τις ΔΕΚΟ και εναλλάσσονται στις θέσεις των διεθνών οικονομικών ή μη οργανισμών. Θα διαπίστωναν γενικώς ότι η Ελλάδα είναι μια υπερβάλλουσα μικρογραφία ενός κόσμου που διοικείται από χρυσοπληρωμένους μάνατζερ.
Οι χρυσοπληρωμένοι μάνατζερ που διοικούν τις τράπεζες, πριν ξεσπάσει η κρίση, είχαν στόχο να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη των πιστωτικών ιδρυμάτων για να αποκτήσουν οι ίδιοι ακόμα μεγαλύτερο εισόδημα. Η πλεονεξία τους λειτούργησε ως κινητήριος μοχλός του οικονομικού συστήματος της δανεικής ευημερίας, καθώς οι τράπεζες παρείχαν δάνεια ακόμα και σε όσους δεν μπορούσαν να τα αποπληρώσουν, όπως η... Ελλάδα. Μετά την κρίση, οι χρυσοπληρωμένοι μάνατζερ προσπαθούν απλώς να σώσουν τις τράπεζές τους και τα προνόμιά τους. Απειλούν τους πολιτικούς με χρεοκοπία και αντλούν κεφάλαια για να συνεχίσουν το... πάρτι. Επειδή τα προνόμιά τους συνδέονται άμεσα, τόσο με τα συμφέροντα των μικροκαταθετών όσο και με τη διατήρηση της κοινωνικής γαλήνης, οι πολιτικοί υποκύπτουν και τους δίνουν χρήματα για να συνεχίσουν το πάρτι.
Το οξύμωρο και ταυτόχρονα κοινωνικά άδικο είναι ότι δίνουν χρήματα στους τραπεζίτες την ώρα που κόβουν χρήματα από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Αυτή η κοινωνική αδικία όμως έχει πολύ κοντά ποδάρια... κι αν δεν διορθωθεί σύντομα, θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα τόσο του τραπεζικού όσο και του πολιτικού συστήματος το οποίο δεν έχει δυνάμεις να αντισταθεί στους εκβιασμούς των χρυσοπληρωμένων τραπεζιτών. Είναι πλέον θέμα χρόνου το να αποδειχθεί ότι οι εκβιαστές δεν μπορούν να σώσουν το σύστημα το οποίο τους εξασφαλίζει τα προνόμια που απολαμβάνουν σήμερα.
Ειλικρινώς δεν ξέρω ούτε πότε θα συμβεί αυτό ούτε ποια θα είναι η διάδοχη τάξη πραγμάτων. Γνωρίζω όμως ότι μέχρι τότε οι χρυσοπληρωμένοι μάνατζερ θα συνεχίζουν το πάρτι, είτε ως στελέχη ιδιωτικών τραπεζών είτε ως διοικητές κρατικών τραπεζών είτε ως υψηλόβαθμα στελέχη θυγατρικών τραπεζών με μητρική κάπου στην Ευρώπη. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα είναι κρατική ή ιδιωτική η Αγροτική. Ούτε αν θα είναι ελληνική ή ευρωπαϊκή. Το πρόβλημα είναι ότι θα συνεχίσει να διοικείται από αυτούς που ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.
____________________________
από το:
http://www.eleftheriaonline.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου