Η ΟΡΘΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΓΚΥΒΈΡΝΗΣΗ ΠΑΣΟΚ –ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...

    

 του  Φίλιππου Νικολόπουλου

Δρα Κοινωνιολογίας, Παν/κού-Δικηγόρου

 Η ΔΗΜΑΡ σωστά απέφυγε το σκόπελο συμμετοχής σε μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ –Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, απ’τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε μια τέτοια συνεργασία (και με τα επιχειρήματα του). Ο φίλος Φώτης Κουβέλης κράτησε προσεκτική στάση στην Κοινοβουλευτική ομάδα. Αντίθετα ατυχείς ήταν οι δηλώσεις του Θόδωρου  Μαργαρίτη (κι απορώ γιατί συνέχεια παρεμβαίνει το ίδιο αυτό πρόσωπο), όπως τις άκουσα, σε μια συζήτηση στο Mega Chan.: “δε συμμετέχουμε σε μια συγκυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κακώς που δεν αποφασίζει ο ΣΥΡΙΖΑ  να συμμετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση που θα σκόπευε την σταδιακή απαγκίστρωση απ’τα μνημόνια», δηλ, «μεθερμηνευόμενο»: «δε συμμετέχουμε ετεροκαθοριζόμενοι και κατά κάποιο τρόπο ακολουθώντας μια γραμμή αριστερής σκοπιμότητας», «μη τυχόν εκτεθούμε».

    Το ζήτημα δεν είναι έτσι. Η μη συμμετοχή στηρίζεται σε ορθές πολιτικές εκτιμήσεις και σε μια αυτοδύναμη πολιτική συλλογιστική. Οι ηγετικές ομάδες των δύο μεγάλων κομμάτων δεν είναι αξιόπιστες ( και το αναξιόπιστο , που το κατάλαβε επιτέλους κι ο ίδιος  λαός , δεν ξέρει κανείς που φτάνει… ). Πώς θα συγκυβερνήσεις ,λοιπόν, με τέτοιο πολιτικό προσωπικό, με ηγετικές ομάδες ένοχες, που θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν ως αριστερό άλλοθι για να πέσουν στα μαλακά Σίγουρα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να παγιδευτείς .Γιατί πίσω απ’αυτές τις ένοχες ηγετικές ομάδες υποκρύπτονται διασυνδέσεις με άνομα συμφέροντα του χρηματοτοοικονομικού κατεστημένου, ντόπιου και διεθνούς, διασυνδέσεις εξωραισμένες με δικτυώσεις  εξαιρετικά διεισδυτικές, που ξέρουν να καλύπτονται. Ακολουθώντας , και ως κοινωνιολόγος αν θέλετε, τη γραμμή της συγκρουσιακής θεωρίας πιστεύω ότι πολλοί απ’αυτούς που παρελαύνουν στα κανάλια ως εκπρόσωποι των κομμάτων της Ν. ΔΗΜΟΚΡΑΤΪΑΣ και ΠΑΣΟΚ δεν είναι καλοπροαίρετοι ούτε  νοιάζονται για την πατρίδα, όπως υποκριτικά λένε .Δεν επιδιώκουν μια πραγματική συναίνεση.   Συμφέροντα μη πατριωτικά  εξυπηρετούν και γι’αυτά είναι έτοιμοι να θυσιάσουν συλλογικά ιδανικά.

Σ’αυτή τη συγκυρία η Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά, αν κάνει ευφυείς και συνετές κινήσεις (πραγματικά έχουμε ανάγκη από μια κριτική αλλά παράλληλα και διαλεκτική πολιτική), έχει τη δυνατότητα να βρεθεί μπροστά από όλα τα κόμματα και να πάρει και την πλειοψηφία στη Βουλή. Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το κατά πόσο νιώθει και είναι πράγματι ώριμη και επαρκής ν’αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες ως σύγχρονη Αριστερά, χωρίς εμμονές, αλλά με μια ικανότητα να συνδυάζει δημιουργική προσαρμοστικότητα στις υπάρχουσες δυσμενείς συνθήκες.