Η ανάγκη για αλλαγή

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ

Η Νέα Δημοκρατία και προσωπικά ο αρχηγός της, ο κ. Κώστας Καραμανλής, πρέπει πια να κατάλαβαν ότι έπαιξαν με τη φωτιά. Και έχασαν. Το πολυτιμότερο: την έξωθεν καλή μαρτυρία τους. Τους επιστρέφεται έτσι και με τους τόκους αυτό που αποπειράθηκαν να σπείρουν εναντίον του ΠαΣοΚ και προσωπικά εναντίον του Κώστα Σημίτη, τον οποίο ο σημερινός Πρωθυπουργός χαρακτήρισε τότε «αρχιερέα της διαπλοκής». Μιας διαπλοκής «νταβατζήδων», σύμφωνα με την πρόσθετη εκλεπτυσμένη ρητορική του.
Ας κάνουμε «ταμείο»: δεν υπάρχει μήνας, από το 2004, χωρίς μια χοντρή υπόθεση, ενώ δεν βρέθηκε ποτέ για καμία από αυτές τις υποθέσεις κάποιο από τα περίφημα μαχαίρια που θα έφταναν ως το μυθικό κόκαλο. Υπάρχει όμως απόπειρα αυτοκτονίας (για ψύλλου πήδημα;), υπάρχουν συνεχείς εκπαραθυρώσεις υπουργών και συνεργατών για να καλυφθεί το ανακριτικό και δικαστικό κενό, υπάρχουν λόγια αλλά όχι πράξεις: προκοπή δεν υπάρχει.
Το ερώτημα απασχολεί: πώς είναι δυνατόν μια μεγάλη ιστορική συντηρητική παράταξη να προσφέρει αυτό το θλιβερό θέαμα ενώ είχε παραμυθιάσει τους πάντες με την ηθικολογία της; Το άσχετο με αυτά σημιτικό «αυτή είναι η Ελλάδα» δεν εξηγεί πειστικά όσα ζούμε. Και κυρίως, δεν εξηγεί την ανοχή των όσων αξιοπρεπών στελεχών της Δεξιάς για τα κολασμένα παρατράγουδα τόσων δικών τους που περιλαμβάνουν συστηματικά ανθρώπους του άμεσου πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Με αποτέλεσμα του κακού παραδείγματος την ακόμη μεγαλύτερη λαϊκή γενίκευση της διαφθοράς!
Για πολύ λιγότερα περιστατικά, τα περισσότερα αναπόδεικτα και πολλά κατασκευασμένα από ικανούς προπαγανδιστές, το ΠαΣοΚ ήταν (είναι;) για χρόνια δακτυλοδεικτούμενο. Ζαλισμένο, διάλεξε όχι την υπεράσπισή του και την αντεπίθεση, αλλά τις «απολογίες», όπως λένε οι αγγλομαθείς.
Αλλά με αυτά θα πάμε σε εκλογές όταν γίνουν, ίσως πολύ σύντομα; Θα ήταν υπερβολικό να θυμίσουμε ότι ζούμε την πιο σοβαρή οικονομική κρίση, ότι μας περιμένει η συλλογική δυστυχία της ύφεσης, ότι έχουμε καταφέρει με εφηβικό πείσμα να διατηρούμε σε έξαρση τα λεγόμενα εθνικά θέματα κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν για να μη λυθούν, ότι ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται σε κατάσταση ταυτόχρονα διάλυσης και ύπνωσης, ότι..., ότι... Ορατή είναι μάλιστα (επιτέλους!) η ανάπτυξη, ένθεν και ένθεν, μέσα στην κοινωνία των πολιτών, μιας νέας ελεύθερης σκέψης και η ανάληψη θετικών πρωτοβουλιών διαλόγου και υπέρβασης των διαχωριστικών γραμμών.
Αν οι εκλογές, όταν έρθουν, επιτρέψουν να προωθηθεί ένα νέο προοδευτικό, σοβαρό, μελετημένο σχέδιο εθνικής και λαϊκής σωτηρίας, κάποια ελπίδα θα μπορούσε να υπάρξει. Προϋποθέτει όμως όχι μόνο καλές προθέσεις αλλά και μια πανστρατιά σοβαρών ανθρώπων που έχουν αποδείξει ότι ξέρουν και μπορούν.
*από την εφημ. "Το ΒΗΜΑ", 26/10/2008