Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες;

του Φώτη Μαρτίνου

Ελληνίδες, Έλληνες, τα έχουμε παίξει κανονικά! Φοβόμαστε ό,τι μας συμφέρει και βρίζουμε τους ευεργέτες μας. Έχουμε τρελαθεί τελείως;

Φοβόμαστε το κανόνι της Ιταλίας και βρίζουμε την «ηγεσία» μας. Αντί να ευχόμαστε το πρώτο και να ανάβουμε κεριά στην δεύτερη.

1. Η Ιταλική «κρίση» …

είναι ό,τι πιο καλό θα μπορούσε να μας τύχει για δυο λόγους :

Α) Στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας και των πιράνχας σε μια πολύ πιο μεγάλη ιστορία κι έτσι τα παίρνει από πάνω μας. Η Ιταλία έχει τέτοιο μέγεθος και τόσο φαΐ (ή τόση καταστροφή), ώστε το δικό μας κανόνι να μη νοιάζει αυτή τη στιγμή σχεδόν κανένα.

Β) Αν το ιταλικό κανόνι σκάσει, θα τινάξει στον αέρα το εξάμβλωμα του Ευρω, που θα έπρεπε προ πολλού κάποιος από όλους (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία, Ιρλανδία και δε συμμαζεύεται) να το έχει τινάξει από μόνος του, αλλά δεν το τολμά από τον αδικαιολόγητο φόβο, πως θα μείνει μόνος του.

Αν πάλι δεν σκάσει, πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο αν τυπώσουνε Ευρω, η λύση του μείζονος (Ιταλία) θα συμπαρασύρει προς το καλύτερο και το έλασσον (Ελλάδα),  αφού είναι προφανές πως δεν μπορούν να κάνουνε τα ίδια στην έβδομη οικονομία του κόσμου με αυτά που κάνανε στην ανύπαρκτη ελληνική. Ούτε οι ίδιοι εκβιασμοί περνάνε, ούτε το ίδιο ξέφραγο αμπέλι είναι η Ιταλία με την Ελλάδα, έστω κι αν έχει δώδεκα χρόνια τώρα πρωθυπουργό μαφιόζο – πράγμα που γεννά βέβαια άπειρες αμφιβολίες για το τι ακριβώς είναι τελικά οι Έλληνες πολιτικοί. 

2. Το μπάχαλο της συναίνεσης …

Ανάγκασε τους Βρυξελλοδεινόσυαρους να σηκώσουνε τα χέρια ψηλά. Οι άνθρωποι ρίξανε λευκή πετσέτα, παραδέχτηκαν την ήττα τους κατά κράτος …

 «Μ’ αυτούς  που μπλέξαμε δε βγαίνει άκρη»!

Και πώς να βγει άκρη με παράφρονες, που από τη μία φωνάζουνε μόνοι τους πως έχουνε λεφτά το πολύ ίσαμε αύριο – άσχετα αν λένε αλήθεια ή ψέματα – και από την άλλη :

α) Συμφωνούνε σε όλα αλλά
β) χρειάζονται μια βδομάδα για να διαφωνήσουνε και τελικά
γ) ψάχνουν να βρούνε αν συμφωνήσανε ή αν διαφωνήσανε.
δ) Δεν τους νοιάζει ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός αλλά
ε) προτείνουνε δεκαπέντε ανθρώπους που
στ) δεν έχουν ιδέα πως τους προτείνανε για να
ζ) μην καταλήξουν τελικά στον δέκατο έκτο!
η) Παραιτούνται πριν παραμείνουν και
θ)  υποχωρούν πριν απαιτήσουν!
ι) Τα παρατάνε όλα σύξυλα και πάνε για φραπέ! 
(Σσ: Είναι το πιο κουλό όλης της ιστορίας, με αναγκάζει να αναθεωρήσω πλήρως την γνώμη μου για τον Γιώργο Παπανδρέου).
ια) Μαζεύονται τέσσερις για να βγάλουνε κυβέρνηση αλλά …
ιβ) καταλήγουνε οι τρεις στο γραφείο να πίνουνε πορτοκαλάδα και να συζητάνε για γκόμενες κι ο τέταρτος μονάχος του στην αποθήκη, με αποτέλεσμα … 
ιγ) να τους μπινελικιάζει, επειδή ήθελε κι αυτός πορτοκαλάδα και τους ψυλλιάστηκε ότι …

ιδ) πάνε να του φάνε τη γκόμενα, πράγμα που κατήγγειλε δημόσια, αποσπώντας την καθολική εύνοια του ανδρικού πληθυσμού, διότι άλλο να μην βγάζεις κυβέρνηση κι άλλο να σου φάνε τη γκόμενα, πλην όμως …

ιε) οι άλλοι του εξήγησαν πως δεν μιλούσαν για την δική του γκόμενα αλλά για κάποιες άλλες οπότε ηρέμησε και …

ιστ) ξαναδώσανε ραντεβού για την επομένη, στην ίδια αίθουσα που …
ιζ) δεν βρήκανε την προηγουμένη άρα …

ιη) είναι απόλυτα βέβαιο πως δε θα την βρουν ούτε την μεθεπομένη!  

Μπροστά σε αυτό το μπάχαλο ολόκληρη η ανθρωπότης υποκλίνεται με σεβασμό. Ακόμη και ο στυγνότερος εκβιαστής παραδίδεται αμαχητί. Απελπισμένος βλέπει όλους τους κόπους του να πηγαίνουν χαμένοι, τον τίμιο ιδρώτα του προσώπου του να χύνεται αδίκως. Ωχρός, πρασινοκίτρινος, με τα νεύρα του σμπαράλια, το μόνο που εύχεται είναι να ξεμπλέξει και να μην ξαναμπλέξει. Με το διεστραμμένο τους ψυχοπνευματικό αλαλούμ οι Έλληνες Πολιτικοί (;;;;) Ηγέτες (!!!;;;!!!) απέδειξαν για μια εισέτι φορά ότι «Του Έλληνος ο τράχηλος δυο λαλούν και τρεις χορεύουν», προστατεύοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα εθνικά συμφέροντα.

Κάποτε προσκάλεσαν δυο Ινδιάνους σε επίσημο γεύμα κι επειδή ήταν κρέας τους έβγαλαν και ένα βάζο με μουστάρδα, που δεν την ξέρανε. Παίρνει λοιπόν ο ένας, ο μικρότερος,  μια μεγάλη κουταλιά, την καταπίνει, τον βλέπει ο άλλος, παίρνει κι αυτός μια μεγαλύτερη, μην τον περάσουνε για βλάχο. Κατακαίγεται ο πρώτος, του πετάγονται τα μάτια έξω, τον παίρνουνε τα δάκρυα. Κατακαίγεται χειρότερα ο δεύτερος, μπήζει κι αυτός τα κλάματα, ρωτάει τον άλλον …

 «Γιατί κλαίει ο μικρός μου αδερφός»;

Που να πει ο άλλος ότι κάηκε από τη μουστάρδα και να γίνει ρεζίλι …

 «Κλαίω» λέει «επειδή θυμήθηκα τη μάννα μου που πνίγηκε στο ποτάμι. Αλλά γιατί κλαίει και ο μεγάλος μου αδερφός»;
 «Κλαίω» λέει «επειδή τότε που πνίγηκε η μάννα σου δεν πνίγηκες κι εσύ μαζί της».

Κλαίνε λοιπόν και οι Βρυξελλοδεινόσαυροι, επειδή δεν πνιγήκαμε κι εμείς τότε που τους τύφλωσε ο Θεός και μας βάλανε στο Ευρώ και τους το κάναμε ρημάδι. 

Αγαπητοί μας εταίροι, αδέλφια μας, αλήτες, πουλιά …

Κλαίνε οι χήρες! Να κλαίνε όμως και οι παντρεμένες;

Φώτης Μαρτίνος