Αντιδρούν οι ψυχίατροι στην εντολή του υπουργείου για δημιουργία «ήσυχων δωματίων» για ψυχικά αρρώστους σε κρίση
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αρετή Αθανασίου
«Λευκά κελιά», χωρίς έπιπλα, με τοίχους επενδυμένους με μαλακά υλικά, φως από ψηλά παράθυρα και κάμερες παρακολούθησης στο ταβάνι, αποφάσισε να δημιουργήσει το υπουργείο Υγείας στα ψυχιατρεία!
Η εντολή για την άμεση δημιουργία «ήσυχων δωματίων», όπως τα ονομάζει, όπου θα απομονώνονται ψυχικά πάσχοντες σε κρίση, έφτασε στις 25 Σεπτεμβρίου στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής και αφορά και τα εννέα τμήματα αντιμετώπισης οξέων περιστατικών. Σύμφωνα με αυτή, το Δαφνί- όπως και όλα τα ψυχιατρικά νοσοκομεία και τα ψυχιατρικά τμήματα γενικών νοσοκομείων- θα δημιουργήσει μονόκλινα «ήσυχα δωμάτια», τα οποία θα βρίσκονται κοντά στη στάση αδελφών και εκεί θα απομονώνονται ασθενείς σε φάση κρίσης. Στους χώρους προβλέπεται σύστημα παρακολούθησης με κάμερα για λόγους «εποπτείας, ασφάλειας και ελέγχου των περιστατικών».
Το «όχι» των ψυχιάτρων
«Δεν μας έφτανε το πρόβλημα των καθηλώσεων ασθενών στα κρεβάτια, τώρα θα φτιάξουμε και “λευκά κελιά” όπου θα απομονώνουμε και θα τιμωρούμε ακόμα περισσότερο τους “απείθαρχους” ψυχικά πάσχοντες», καταγγέλλει ο ψυχίατρος Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, διευθυντής του 9ου Ψυχιατρικού Τμήματος Εισαγωγών του ΨΝΑ. «Στο δικό μου το τμήμα δεν πρόκειται να γίνει τέτοια παραβίαση δικαιωμάτων του ασθενούς- ούτε “ήσυχο δωμάτιο” ούτε κάμερα παρακολούθησης από τους νοσοκόμους...». «Για το θέμα δεν έχει αναπτυχθεί προβληματισμός και δεν έχουν πάρει θέση τα επιστημονικά όργανα του νοσοκομείου. Δεν γνωρίζουμε ακόμη με ποιον τρόπο θα υλοποιήσουμε την εντολή του υπουργείου Υγείας», δηλώνει στα «ΝΕΑ» ο διοικητής του ΨΝΑ κ. Α. Κοσμόπουλος. «Τα “ήσυχα δωμάτια “ είναι προσβολή του πολιτισμού μας- όχι μόνο της ψυχιατρικής. Αυτό το μέτρο εξαγγέλλεται από το υπουργείο για να νοσηλεύονται υποτίθεται με ασφάλεια οι ανήσυχοι και διεγερτικοί ασθενείς. Αλλά η διέγερση τις περισσότερες φορές είναι η απάντηση στην ποικι λότροπη βία που υφίστανται οι ψυχικά πάσχοντες σε οποιοδήποτε κλειστό ίδρυμα», πιστεύει ο ψυχίατρος Γιώργος Κοκκινάκος, διευθυντής του Κέντρου Ψυχικής Υγείας στα Χανιά. Ο κ. Κοκκινάκος θεωρεί ότι «τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των ψυχικά πασχόντων παραβλάπτονται ποικιλοτρόπως αυτή τη στιγμή και αυτό που χρειαζόμαστε είναι πιο θεραπευτικές και όχι κατασταλτικές προσεγγίσεις. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να σεβόμαστε την αξιοπρέπεια του ασθενούς. Η “τρέλα” είναι τρόπος τού υπάρχειν και κάθε σύμπτωμα έχει τον λόγο του. Σημασία έχει λοιπόν να βοηθάμε τον διεγερτικό άρρωστο να περνά την κρίση του μαζί με κάποιον επαγγελματία και όχι να τον κλείνουμε σ΄ ένα “ήσυχο δωμάτιο” για να την περνά αβοήθητος, απελπισμένος και μόνος...».
Και τετράδιο για τις καθηλώσεις
Σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο που έφτασε στο ΨΝΑ, δίνεται επίσης εντολή να τηρείται σε κάθε τμήμα «τετράδιο καθηλώσεων» και να υπάρχει συμμόρφωση με όλες τις προβλεπόμενες προδιαγραφές! Οι καθηλώσεις με ιμάντες στο κρεβάτι- δεξί χέρι, αριστερό πόδι ή και τα τέσσερα άκρα, ανάλογα την επιθετικότητα του ψυχικά πάσχοντος- είναι στην ημερήσια διάταξη του ΨΝΑ, κυρίως τις ημέρες εφημερίας και την επομένη. «Ο “κλινοστατικός προστατευτισμός”, όπως λέγεται, δεν είναι τιμωρία, είναι μία ιατρική πράξη, όπως η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής», λέει στα «ΝΕΑ» ο διοικητής του νοσοκομείου κ. Κοσμόπουλος. «Γίνεται πάντα με έγγραφη εντολή γιατρού και τηρείται ειδικό πρωτόκολλο. Συμβαίνει κάθε φορά που ασθενείς κρίνονται επικίνδυνοι για τον εαυτό τους ή τους άλλους. Τη διαδικασία αναλαμβάνουν 4 νοσηλευτές, ένας για κάθε άκρο, ενώ κάποιος μιλά στον ασθενή για να τον ηρεμήσει. Κρατά συνήθως 2 έως 4 ώρες, σπάνια περισσότερο...».
Συνήθης πρακτική
Πόσο συχνά δένονται ασθενείς στα κρεβάτια τους; Επίσημη απάντηση δεν υπάρχει. «Σε μια ημέρα εφημερίας μπορεί να συμβεί σε 2-3 ασθενείς, αλλά όχι πάντα», λέει ο διοικητής. «Είναι, δυστυχώς, μια συνήθης πρακτική, καθημερινή και αυθαίρετη σε μεγάλο βαθμό», απαντά ο ψυχίατρος Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, διευθυντής του 9ου Τμήματος στο ΨΝΑ. «Κανονικά πρέπει να γίνεται όταν υπάρχει ιδιαίτερα σοβαρός κίνδυνος αλλά γίνεται και σε πληθώρα άλλων περιπτώσεων, όπως αν μιλά άσχημα ο ασθενής ή είναι υπερκινητικός. Το γεγονός ότι υπάρχει πλέον πρωτόκολλο, δεν αποτελεί εγγύηση. Λέμε ότι δεν είναι τιμωρία, αλλά πολλοί μπορεί και μπορούν να τιμωρούν. Θεραπευτική πράξη πάντως δεν είναι. Γίνονται συνέδρια πια ενάντια στην καθήλωση και την παραβίαση των δικαιωμάτων των ασθενών. Δένουμε συνήθως έναν ασθενή γιατί δεν έχουμε τον νοσηλευτή που θα καθήσει δίπλα του να του μιλήσει και να τον ηρεμήσει...». «Η καθήλωση δεν είναι θεραπεία, ούτε τιμωρία. Είναι μέτρο ασφαλείας», πιστεύει ο κ. Χαράλαμπος Καρούζος, διευθυντής του 1ου Ψυχιατρικού Τμήματος Εισαγωγών. «Πιστεύω ότι κάθε εργαζόμενος αισθάνεται άσχημα όταν το κάνει αυτό, αλλά είναι αναγκαίο. Έχουμε κάνει πολλά θετικά βήματα τα τελευταία χρόνια αλλά χρειάζονται και άλλα...».
Ασφυκτιά το Δαφνί - ράντζα και στα δωμάτια
70 άνθρωποι νοσηλεύονται εφ΄ όρου ζωής
*από την εφημερίδα: ΤΑ ΝΕΑ Τετάρτη 14.11.2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου