Ο δάσκαλος κολύμβησης Μάριος Ζ. μιλάει στο «Βήμα» μέσα από τη φυλακή για τη σύλληψή του σε πρόσφατη διαδήλωση
«Oύτε για μια στιγμή δεν μετανιώνω για την ώρα που βρέθηκα στην πορεία. Κατέβηκα να φωνάξω για τα δικαιώματά μου,των γονιών μου,τα δικαιώματα όλου του κόσμου που αγωνιά και όλων αυτών που έρχονται πίσω μας. Είμαι παιδαγωγός, δάσκαλος,είμαι διαρκώς με παιδιά. Νιώθω την ευθύνη» είναι οι πρώτες του κουβέντες από την άλλη άκρη της γραμμής. Τηλεφωνεί από καρτοτηλέφωνο από την Α΄ Πτέρυγα Κορυδαλλού. Εκεί βρέθηκε ύστερα από επεισόδια που ακολούθησαν τη μεγάλη πορεία της 11ης Μαρτίου στο κέντρο της Αθήνας. Απολογισμός τους, 16 προσαγωγές, εκ των οποίων οι 12 έγιναν συλλήψεις... Ο 28χρονος δάσκαλος κολύμβησης Μάριος Ζ., όπως έγινε γνωστός μέσω του πανό που κρέμασαν οι γονείς αθλητών του, μας μιλάει από τη φυλακή όπου βρίσκεται εδώ και εννέα ημέρες. Και όπως μας λέει, παίρνει δύναμη και από τις 8.500 διαδικτυακές υπογραφές στο www. freemariosz. wordpress. com, το μπλογκ που δημιούργησαν οι φίλοι του, ζητώντας την απελευθέρωσή του. Προχθές έγινε νέα πορεία διαμαρτυρίας για τη σύλληψή του.
Δηλώνει «αθώος».
Ολοι αθώοι όμως δεν δηλώνουν; «Δεν μπορώ να πείσω τους πάντες ότι είμαι άδικα μέσα. Εκείνη όμως τη στιγμήήταν τόσος κόσμος γύρω μου που με είδε,είδε τη σκηνή και ξέρει ότι είναι άδικο αυτό που συμβαίνει...».
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή του που έρχεται αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη. «Κατά τη διάρκεια της σύλληψής μουδεν προέβαλα καμία αντίσταση.Δεν έχω κομματική ταυτότητα,δεν είμαι τρομοκράτης.Σήμερα κατηγορούμαι για κατασκευή, κατοχή, ρίψη βόμβας μολότοφ με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά μου. Θεωρώ ότι οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων υπέρ μου και οι φωτογραφίεςείναι στοιχεία αδιάσειστα.Γιατί βρίσκομαι εδώ;Δεν ξέρω. Γιατί έχω ράστα και κρατούσα σακίδιο, στο οποίο σημειωτέον βρήκαν το μαγιό, το σαμπουάν και ό,τι τέλος πάντων χρησιμοποιώ στο κολυμβητήριο όπου εργάζομαι και στο οποίο ήλπιζα να φτάσω μετά τη λήξη της πορείας». Γιατί λοιπόν είναι μέσα; «Νιώθω σαν κάποιος να ήθελε- όχι εμένα προσωπικά αλλά γενικά- να βάλει κάποιον από τους συλληφθέντες στη φυλακή. Ενα είδος παραδειγματισμού ίσως ή και τρομοκρατίας του κόσμου που διαδηλώνει» .
Ε ίναι ένας από τους πρωταγωνιστές στην επικαιρότητα των ημερών και οι φίλοι του το επιδιώκουν με κάθε τρόπο. Εμφανίζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές, μιλούν στα ραδιόφωνα, κολλούν αφίσες. «Με ρωτάτε αν ντρέπομαι. Η αλήθεια είναι πως τα συναισθήματά μου εδώ μέσα είναι ανάμεικτα και με ταλανίζουν όλη μέρα. Αλλιώς αισθάνομαι όταν σκέφτομαι το πώς θα ξαναγυρίσω στη δουλειά μου και αλλιώς το πώς θα με αντιμετωπίσουν οι γονείς των παιδιών τα οποία διδάσκω,τους οποίους σαφώς και δεν ντρέπομαι. Τους ευχαριστώ. Τους ευχαριστώ γιατί πριν από λίγες ημέρες έφτασαν κρατώντας από το χέρι τα παιδιά τους έξω από τη φυλακή, να δηλώσουν έμπρακτα τη συμπαράστασή τους».
Οσον αφορά τους δικούς του γονείς; «Νιώθω περηφάνια για τους γονείς μου, για τη δύναμη που μου δίνουν. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους φίλους μου που δεν έπαψαν στιγμή να είναι στο πλευρό μου. Νιώθω την ανάγκη με κάποιον τρόπο να τιμήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που με σκέφτονται. Νιώθω όμως και θλίψη γιατί δεν μπορώ να δω κανέναν από αυτούς.Νιώθω ακόμα μεγαλύτερη θλίψη κοιτώντας τα σπίτια γύρω από τη φυλακή.Η ελευθερία είναι τόσο δίπλα, κι όμως τόσο μακριά...».
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΑΡΙΝΙΚΗ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
*από την εφημ. "ΤΟ ΒΗΜΑ" Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
Διαβάστε περισσότερα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου