ΕΠΩΝΥΜΩΣ
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΘΕΜΕΛΗ*
«Γνωστή η μοίρα των δύο φημισμένων ποταμών της Αττικής με τα πανάρχαια προελληνικά ονόματά τους, του Ιλισού και του Κηφισού। Θρηνώ πρώτο τον Ιλισό.Στον Ιλισό έπαιζε κάποτε με τις φίλες της η Ωρείθυια, η κόρη του βασιλιά Ερεχθέα, όταν την άρπαξε βίαια ο άνεμος Βορέας και την έκανε γυναίκα του. Ο Πλάτων (Φαίδρος 229) αναφέρει βωμό του Βορέα κοντά στη διάβαση του ποταμού προς το ιερό της Αγροτέρας Αρτέμιδος. Ο Φαίδρας, ύστερα από μακρά συζήτηση με τον Λυσία στο σπίτι του κοντά στο Ολυμπιείο, βγήκε έξω από το τείχος της Αθήνας για να μελετήσει ένα χειρόγραφο σε τόπο ήσυχο, δροσερό και σκιερό, καθώς πλησίαζε μεσημέρι και η ζέστη φούντωνε.Η περιοχή του Ιλισού ήταν ιδεώδης τόπος για μελέτη και περισυλλογή. Στον δρόμο συνάντησε τον Σωκράτη. Πέρασαν ξυπόλητοι μέσα από την κοίτη του ποταμού, που την περίοδο εκείνη του καλοκαιριού είχε λίγο, αλλά δροσερό και γάργαρο νερό. Κάθησαν κάτω από τη σκιά μιας "αμφιλαφούς και υψηλής" πλατάνου δίπλα στα "χαρίεντα και διαφανή" νερά του ποταμού στην απέναντι όχθη, στα κράσπεδα της καταπράσινης πλαγιάς ενός λοφίσκου, με τα τζιτζίκια να άδουν ασταμάτητα γύρω τους, ενώ τα φύλλα των δένδρων θρόιζαν, καθώς τα άγγιζε η δροσερή πνοή του ανέμου. Το παριλίσιο παραδείσιο τοπίο συμπλήρωνε μια μικρή χαριέστατη πηγή με παγωμένο νερό και μια μεγάλη σύσκια λυγαριά, που με τα άνθη της ευωδίαζε την ατμόσφαιρα. Υπήρχε και ιερό των Νυμφών και του Αχελώου με μικρά πήλινα αφιερώματα, καθώς και του Πάνα.Πώς να περιγράψω την πλήρη εξαφάνιση του Ιλισού και τη μετατροπή του σε υπόνομο κάτω από το κατάστρωμα των οδών Βασιλέως Κωνσταντίνου, Καλλιρρόης και Ιλισού, πού να αποδώσω τη σημερινή κατάντια του πάλαι ποτέ παριλίσιου τοπίου που περγράφει γλαφυρά ο Πλάτων. Τι να πω για τα πενιχρά λείψανα του ναού της Αγροτέρας και τις μισογκρεμισμένες οικοδομές που τον περιβάλλουν. Οι μυρωδιές που δεσπόζουν σήμερα εκεί δεν έχουν βέβαια σχέση με τις ευωδιαστές λυγαριές, το συνεχές μούγκρισμα των αυτοκινήτων δεν θυμίζει σε τίποτε το αδιάκοπο άσμα των τζιτζικιών και το θρόισμα των φύλλων. Είναι βέβαιο ότι οι πατούσες σου θα καψαλιστούν, έτσι και τολμήσεις να περάσεις ξυπόλητος την Αρδηττού το καλοκαίρι. Το παραδείσιο παριλίσιο τοπίο έχει μετατραπεί σε κόλαση».
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΘΕΜΕΛΗ*
«Γνωστή η μοίρα των δύο φημισμένων ποταμών της Αττικής με τα πανάρχαια προελληνικά ονόματά τους, του Ιλισού και του Κηφισού। Θρηνώ πρώτο τον Ιλισό.Στον Ιλισό έπαιζε κάποτε με τις φίλες της η Ωρείθυια, η κόρη του βασιλιά Ερεχθέα, όταν την άρπαξε βίαια ο άνεμος Βορέας και την έκανε γυναίκα του. Ο Πλάτων (Φαίδρος 229) αναφέρει βωμό του Βορέα κοντά στη διάβαση του ποταμού προς το ιερό της Αγροτέρας Αρτέμιδος. Ο Φαίδρας, ύστερα από μακρά συζήτηση με τον Λυσία στο σπίτι του κοντά στο Ολυμπιείο, βγήκε έξω από το τείχος της Αθήνας για να μελετήσει ένα χειρόγραφο σε τόπο ήσυχο, δροσερό και σκιερό, καθώς πλησίαζε μεσημέρι και η ζέστη φούντωνε.Η περιοχή του Ιλισού ήταν ιδεώδης τόπος για μελέτη και περισυλλογή. Στον δρόμο συνάντησε τον Σωκράτη. Πέρασαν ξυπόλητοι μέσα από την κοίτη του ποταμού, που την περίοδο εκείνη του καλοκαιριού είχε λίγο, αλλά δροσερό και γάργαρο νερό. Κάθησαν κάτω από τη σκιά μιας "αμφιλαφούς και υψηλής" πλατάνου δίπλα στα "χαρίεντα και διαφανή" νερά του ποταμού στην απέναντι όχθη, στα κράσπεδα της καταπράσινης πλαγιάς ενός λοφίσκου, με τα τζιτζίκια να άδουν ασταμάτητα γύρω τους, ενώ τα φύλλα των δένδρων θρόιζαν, καθώς τα άγγιζε η δροσερή πνοή του ανέμου. Το παριλίσιο παραδείσιο τοπίο συμπλήρωνε μια μικρή χαριέστατη πηγή με παγωμένο νερό και μια μεγάλη σύσκια λυγαριά, που με τα άνθη της ευωδίαζε την ατμόσφαιρα. Υπήρχε και ιερό των Νυμφών και του Αχελώου με μικρά πήλινα αφιερώματα, καθώς και του Πάνα.Πώς να περιγράψω την πλήρη εξαφάνιση του Ιλισού και τη μετατροπή του σε υπόνομο κάτω από το κατάστρωμα των οδών Βασιλέως Κωνσταντίνου, Καλλιρρόης και Ιλισού, πού να αποδώσω τη σημερινή κατάντια του πάλαι ποτέ παριλίσιου τοπίου που περγράφει γλαφυρά ο Πλάτων. Τι να πω για τα πενιχρά λείψανα του ναού της Αγροτέρας και τις μισογκρεμισμένες οικοδομές που τον περιβάλλουν. Οι μυρωδιές που δεσπόζουν σήμερα εκεί δεν έχουν βέβαια σχέση με τις ευωδιαστές λυγαριές, το συνεχές μούγκρισμα των αυτοκινήτων δεν θυμίζει σε τίποτε το αδιάκοπο άσμα των τζιτζικιών και το θρόισμα των φύλλων. Είναι βέβαιο ότι οι πατούσες σου θα καψαλιστούν, έτσι και τολμήσεις να περάσεις ξυπόλητος την Αρδηττού το καλοκαίρι. Το παραδείσιο παριλίσιο τοπίο έχει μετατραπεί σε κόλαση».
* Από τα «ΝΕΑ» Σάββατο 5 Απριλίου 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου