Αέρας κοπανιστός...

Στα γήπεδα της πολιτικής*
Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ
Θα ανακοπεί -λένε- εφέτος, η ώθηση που έδωσαν στον ελληνικό τουρισμό οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Και κατά τους ειδικούς, θα φταίνε γι' αυτό οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου, το Ευρωπαϊκό σε Αυστρία - Ελβετία, το πανάκριβο ευρώ, οι κακές υπηρεσίες μας και οι νέοι ανταγωνιστικοί προορισμοί, που μπορεί να υστερούν σε χάρη, αλλά υπερέχουν σε οικονομικές προσφορές.ΣΩΣΤΑ είναι όλ' αυτά, αλλά κανείς δεν επισημαίνει ότι ο ελληνικός τουρισμός είναι τόσο ευάλωτος από τις συγκυρίες, επειδή ως χώρα δεν αξιοποιήσαμε με τον τρόπο που θα έπρεπε το εγχείρημα του 2004. Ή μάλλον, επειδή διεκδικήσαμε, πήραμε και διοργανώσαμε (με ένα απίστευτο κόστος-ρεκόρ) τους Ολυμπιακούς, χωρίς στόχο και χωρίς πρόγραμμα.ΓΙΑ να τους αναβαθμίσουμε, με την αναβάπτισή τους στο αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, όπως σαν ηλίθιοι κομπάζαμε... Και την όποια υπεραξία, να την καρπωθούν στη συνέχεια η ΔΟΕ και οι επόμενες διοργανώτριες πόλεις!ΜΕ λίγα λόγια, δαπανήσαμε με τον πιο αντιπαραγωγικό τρόπο περισσότερα από 10 δισεκατομμύρια ευρώ, για να 'κονομήσουν οι νταβατζήδες της οικονομικής ζωής, να μεγιστοποιήσουμε τα προβλήματα των επόμενων ετών και να έχουν να λένε οι πολιτικοί μας ηγέτες (τρομάρα τους...) ότι τάχα η Ελλάδα κέρδισε το στοίχημα.ΠΟΙΟ στοίχημα άραγε; Της εργασίας-λάστιχο που κάνει αφέντη τον εργοδότη και δούλο τον εργαζόμενο ή της γενιάς με τους μισθούς των 600 ευρώ; Και εντάξει, ακόμα έχουν και πουλάνε (τηλεποικοινωνίες, λιμάνια, αεροδρόμια, εθνικό πλούτο γενικώς) για να μπαλώνουν τις τρύπες του προϋπολογισμού και να πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Οταν θα τα πουλήσουν όλα όμως, έχουν σκεφθεί ότι δεν θα μείνει τίποτε άλλο να φάμε, από τις σάρκες μας;ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ επιχείρηση αποφάσιζε μια αντιπαραγωγική επένδυση σαν αυτή του 2004, θα είχε καταστραφεί. Γιατί, λοιπόν, με την ελληνική οικονομία να συμβεί κάτι διαφορετικό;ΟΣΟ για τον τουρισμό, που είναι η βαρειά βιομηχανία της χώρας, σήμερα θα μπορούσε να «πετάει», αν από το 1997 που πήραμε τους Αγώνες, αποφασίζαμε, ως στόχο, την πλήρη αναβάθμισή του και οκτώ χρόνια μετά πουλάγαμε με το ένα χέρι Ολυμπιακούς και με το άλλο το νέο πρόσωπο του ελληνικού τουρισμού.ΑΝΤ' αυτού, επιλέξαμε να αναβαθμίσουμε τους Αγώνες και να πουλήσουμε το 2004 αέρα κοπανιστό. Σαν γνήσιοι αεριτζήδες που είμαστε...
*από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/04/2008

Εις την Δεξαμενήν * Το Πάσχα του Παπαδιαμάντη

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ*
Αυτές τις μέρες ξαναθυμούνται οι παλαιότεροι τα καλά εκείνα χρόνια (γύρω στο 1905-1915), που η Αθήνα ήτανε ακόμη μια ειδυλλιακή πολιτεία κι είχε περισσότερη πίστη και περισσότερην εγκαρδιότητα σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους. Τώρα το πολύ πλήθος, που γέμισε ασφυκτικά την πρωτεύουσα, απομακρύνει τον έναν από τον άλλον και τον απομονώνει. Κείνην την εποχή της ειρηνικής και εύκολης ζωής, οι κάτοικοι μιας συνοικίας αποτελούσανε μιαν οικογένεια κι οι θαμώνες ενός κέντρου μια φιλική συντροφιά.
Η Δεξαμενή τότες ήτανε μια προνομιούχα... εξοχή. Εκεί υπήρχε ανοιχτός ορίζοντας, καθαρός αέρας και δάσος. Ητανε όχι μονάχα το υψηλό καταφύγιο των λογίων και των ποιητών, παρά και η πνευματική κορφή όλης της Ελλάδος. Στα γύρω φτωχικά σπίτια καθόντανε από χρόνια ο Παπαδιαμάντης, ο Βλαχογιάννης, ο Μαλακάσης, ο Κοντυλάκης, ο Χατζόπουλος και συχνάζανε όλοι στο καφενεδάκι του Μπαρμπαγιάννη. Οι νεοσσοί των Μουσσών: ο Αυγέρης, ο Ζήλος, ο Πελλερέν, ο Ροδοκανάκης, ο Καζαντζάκης, η Γαλάτεια, καθόντανε σε κάποια απόσταση από τους μεγάλους, γεμάτοι από τη νεανική ματαιοδοξία πως θα τους ξεπεράσουνε.
Τότες δεν υπήρχανε οι φριχτές πολυκατοικίες, που πνίξανε τον ορίζοντα, ούτε είχανε γίνει τα «εξωραϊστικά» έργα, που φάγανε τον μισό λόφο και του χαλάσανε τη φυσική του γραφικότητα. Η θάλασσα φαινότανε κάθε πρωί να σπιθίζη πέρα ολόχαρη, γελαστή και μπλάβη.
Καμμιά δεκαριά πανύψηλες λεύκες, ολοφούντωτες και ρωμαλέες, κι άλλα τόσα πεύκα τραγουδούσανε μέρα νύκτα με το παραμικρό αεράκι· τα πουλιά γεμίζανε τα κλώνια και τα τζατζίκια τσιτσιρίζανε μέσα στο... τηγάνι της μεσημεριάτικης πύρας. Μια βρύση κελάριζε ακατάπαυστα μέρα και νύκτα στη ρίζα μιας θεώρατης λεύκας. Και το φθινόπωρο, σαν πέφτανε τα φύλλα και τα έσερνε ο βορριάς, η βρύση θρηνολογούσε με αναφυλλητά, τα ξερόφυλλα θροούσανε απελπισμένα και μέσα στη χαβούζα της δεξαμενής το νερό βογγούσε δυνατά. Ο διαβάτης, που περνούσε απ' εκεί τη νύχτα μέσα στο ερημικό και βαθύ σκοτάδι έμοιαζε με τις «σκιές» των ρομαντικών μυθιστορημάτων, που «αιφνιδίως αποσπώνται εκ της παρακειμένης γωνίας και διασκελίζουσιν εσπευσμένως την έρημον οδόν, ενώ το ωρολόγιον κ.τ.λ.».
Εκεί ερχότανε πρωί κι απόγευμα ο κυρ Στέφανος, ο Πρόεδρος, ο τύπος των τύπων. Φορούσε ποδήματα χειμώνα-καλοκαίρι κι ακουμπούσε τα γερατειά του απάνου σ' ένα χονδρό μπαστούνι. Απαισιόδοξος, πυρρωνιστής, λαϊκός φιλόσοφος με αληθινή φλέβα. Ητανε ο μοναδικός σχεδόν φίλος του Παπαδιαμάντη. Γιατί ο Σκιαθίτης συγγραφέας έπασχε από ανθρωποφοβία - με το δίκηο του. Καθότανε στο πίσω μέρος του καφενείου κοντά στο παραθυράκι του τζακιού. Σταύρωνε τα χέρια του, έγερνε δίπλα το ιερατικό του κεφάλι και βυθιζότανε στα δημιουργικά του ονειροπολήματα με κατάνυξη κι ευχαριστημένος για την μόνωσή του. Από το παραθυράκι έπερνε τον καφέ του και καμμιά φορά έμπαινε βιαστικός στο καφενείο χωρίς να σηκώνη τα μάτια, έπαιρνε μιαν εφημερίδα κι έφευγε με τον ίδιο τρόπο βιαστικός. Μονάχα τον κυρ Στέφανο δεχότανε να τον ζυγώνη. Οπως ήτανε πάντα σιωπηλός, τον άφηνε να του μιλή υπομονετικά. Γιατί ο κυρ Στέφανος ήταν ένας τίμιος, απλοϊκός, άκακος και περήφανος άνθρωπος, όπως και ο κυρ Αλέξανδρος. Αν ετούτος ήτανε βαθύτατα θρήσκος σαν τους καθωσιωμένους ασκητές των πρώτων χριστιανικών αιώνων, μα και του Προέδρου ο πυρρωνισμός δεν ήτανε άθρησκος. Είχε τη μανία να κοροϊδεύη τις ματαιότητες κάθε λογής και προ παντός την παραδοπιστία των ανθρώπων και των παπάδων. Κι αυτό χωρίς κακία.
Τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτάδες ο Παπαδιαμάντης πήγαινε πρωί-πρωί στον Αγιο Ελισσαίο, κοντά στον Παλαιό Στρατώνα, και έψελνε ανάμεσα στους απλοϊκούς πιστούς της συνοικίας. Εκεί πήγαινε και ο Μωραϊτίδης για τον ίδιο σκοπό. Ετσι ξαλαφρώνανε κι οι δυο την ψυχή τους από τις πίκρες της ζωής και παίρνανε ένα λουτρό καρτερίας, που τους δυνάμωνε τη δημιουργική τους ορμή. Τη Μεγάλη βδομάδα τον χάναμε. Εκτελούσε στην εντέλεια όλα τα χριστιανικά του χρέη σαν πειθαρχημένος καλόγηρος. Μα την Κυριακή του Πάσχα, κατά το μεσημέρι ο κυρ Στέφανος ερχότανε στο καφενείο και τον έπαιρνε στο σπίτι του να φάνε το πασχαλινό αρνί. Κατηφορίζανε κι οι δύο το λόφο, ο ένας με σκυμμένο το κεφάλι κι ο άλλος με την αλύγιστη περπατησιά του, γιατί τα γόνατά του ήτανε ξυλιασμένα από την αρθρίτιδα.
Στο τραπέζι μοσχοβολούσε κι άχνιζε το αρνί μέσα στο ταψί· μοσχοβολούσε το τυρί του Παρνασσού, η μαρουλοσαλάτα με τον άνηθο και το κρεμμυδάκι· μοσκοβολούσανε τα πορτοκάλια και λαμποκοπούσανε μέσα στη σουπιέρα τα κόκκινα τ' αυγά. Πόσοι πειρασμοί: Μα ο θρήσκος Παπαδιαμάντης πρώτα έκαμνε το σταυρό του, έλεγε το «φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται...», οι άλλοι όρθιοι γύρω σταυροκοπιόντανε κι αυτοί κι ύστερα... Αι, ύστερα, άμα καθόντανε στο τραπέζι, ο κυρ Στέφανος, που ήξαιρε τα συνήθεια του φίλου του, του γέμιζε μια κούπα ρετσίνα. Ο κυρ Αλέξανδρος την έπιανε με τις δυο του φούχτες (γιατί τα χέρια του τρέμανε) και την άδειαζε ολάκερη «αμυστί» με μια συγκινητική λαχτάρα. Τότες το αίμα του ξυπνούσε και κύλαε ζεστό στις φλέβες του, τα μάτια του καθαρίζανε, η ψυχή του άνοιγε τα διπλωμένα φτερά της και τότε μονάχα αρχίζανε το φαγί. «Ητο ωραίον ρετσινάτον» (λέγει σ' ένα του διήγημα) «όλον άρωμα και πτήσις και αφρός»! Τι λυρικός καϋμός, τι αληθινός έρωτας για το κρασί!
Ετσι αυτές τις μέρες, που η εποχή μας τις ζη με κάποιαν πεζότητα, πώς να μη θυμηθή κανείς τον καλό εκείνο καιρό, που η ποίηση και η πίστη ήτανε ζωντανά στοιχεία της ζωής. Τώρα τα πεύκα τα κόψανε όλα οι πολυκατοικίες. Οι λεύκες ξεραθήκανε κι ως τόσο δεν τις κόβουνε να λείψη ο πένθιμος εκείνος σκελετός τους, που τις κάνει να μοιάζουνε με υψηλούς ξύλινους σταυρούς σε κοιμητήρι. Η Δεξαμενή που ήτανε η ψηλότερη σκοπιά της Αθήνας, έχασε τον ουρανό και τη θάλασσα και κατάντησε σα μια πηγάδα. Και μείναμε εμείς τα ερείπια, οι παληοί κάτοικοι του ωραίου λόφου να θρηνούμε επάνω στα ερείπια του «εξωραϊσμού» του.

* «Πρωία» 2 Μαΐου 1937
από την ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ (Ελευθεροτυπία) - 24/04/2008

Ο γολγοθάς της εξόδου και το μαρτύριο της επιστροφής

Περισσότερα από 1.100.000 αυτοκίνητα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Τροχαίας, θα διασχίσουν τις εθνικές οδούς μεταφέροντας περίπου 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους στην ελληνική περιφέρεια.
Τι θα συναντήσουν στη διαδρομή τους; Τον Μαλιακό, που λόγω των έργων θα δοκιμάσει τα νεύρα τους περιμένοντας σε ουρές χιλιομέτρων, μια κατ’ ευφημισμόν εθνική, την Κορίνθου - Πατρών, με δεκάδες σημεία-παγίδες, διόδια - φωτιά και τους τροχονόμους να καραδοκούν για να δώσουν κλήσεις, προς… γνώση και συμμόρφωση.
Σύμφωνα με τον αστυνομικό διευθυντή Φθιώτιδας κ. Δημήτρη Πατίτσα, «όσοι κινηθούν στην εθνική Αθηνών - Λαμίας, μέχρι τις Θερμοπύλες, δεν θα αντιμετωπίσουν ιδιαίτερα προβλήματα».
Μία λωρίδαΟι δυσκολίες θα ξεκινήσουν από το 195ο χιλιόμετρο και για τα επόμενα 4,5 χλμ. καθώς «εκεί είναι το σημείο που τελειώνει η νέα εθνική και τα οχήματα εισέρχονται πάλι στην παλιά».
Αυτό σημαίνει μία λωρίδα κυκλοφορίας και μία βοηθητική. Σε περίπτωση κυκλοφοριακού χάους οι τροχονόμοι θα εκτρέπουν την κυκλοφορία σε εναλλακτικό δρομολόγιο. Από το ύψος του Κάστρου Βοιωτίας, τον Ορχομενό, την Τιθορέα, την Αμφίκλεια, τον Μπράλο και τη Λαμία και μετά πάλι πίσω στη νέα εθνική. Από το 200ό χλμ. μέχρι την Αλαμάνα, αλλά και από το 208ο χλμ. στο ύψος της Ανθήλης και μέχρι το 211ο χλμ. η κυκλοφορία θα διεξάγεται σε μια λωρίδα, λόγω έργων.
Στο 210ο χλμ. η κίνηση θα εκτονώνεται, καθώς αρκετοί θα κινούνται προς Δομοκό και οι υπόλοιποι προς τη συμπρωτεύουσα.
Τα επόμενα προβλήματα εμφανίζονται στα Τέμπη και στον Πλαταμώνα, όπου περιορίζονται οι λωρίδες κυκλοφορίας.
Τα πρωτεία όμως της επικινδυνότητας κρατά η εθνική οδός Κορίνθου - Πατρών. Από το 83ο έως το 204ο χλμ. (με μια λωρίδα και χωρίς διαχωριστική νησίδα) υπάρχουν 14 σημεία-παγίδες, στο Κιάτο, στο Ξυλόκαστρο, στο Δερβένι, στην Αιγείρα, στα Ζαχλωρίτικα, στην Παναγοπούλα, ακόμη και στην ευθεία του Αιγίου.

Κυκλοφοριακές δυσκολίες αναμένονται στην έξοδο προς Τρίπολη, καθώς στην νέα εθνική οδό Κορίνθου - Τριπόλεως εκτελούνται εργασίες και η κυκλοφορία διεξάγεται επί αρκετά χιλιόμετρα σε μια λωρίδα.

Την ήδη δύσκολη κατάσταση αναμένεται να επιβαρύνει το γεγονός ότι την Παρασκευή η απαγόρευση κυκλοφορίας των φορτηγών στην έξοδο των εθνικών θα ισχύσει μόνο από τις 6 π.μ. έως τις 2 μ.μ. και όχι τις απογευματινές ώρες, που εκτιμάται ότι θα υπάρχει πραγματική ανάγκη.

Ομως, η επικινδυνότητα των ελληνικών δρόμων δεν είναι ο μόνος ένοχος για τους 1.600 νεκρούς το χρόνο σε δυστυχήματα.

Εκτός από τις ελλιπείς υποδομές ο ανθρώπινος παράγοντας, η παρωχημένη οδική εκπαίδευση και η έλλειψη «έξυπνης» αστυνόμευσης είναι οι παράμετροι που συντελούν στη διατήρηση του μεγάλου αριθμού των τροχαίων.

Αδειος δρόμος
«Εχουμε πολλά τροχαία τόσο στο επαρχιακό οδικό δίκτυο όσο και στους δρόμους των πόλεων. Αυτό συμβαίνει επειδή ο οδηγός που πάει στο χωριό του με το καινούργιο αμάξι του θα κυκλοφορήσει πιο χαλαρός, χωρίς ζώνη και έχοντας πιει αρκετά ποτηράκια με κρασί. Στην πόλη δε ο οδηγός εκμεταλλεύεται τους άδειους δρόμους και τρέχει ακόμα και στις συνοικίες σαν… ραλίστας», λέει στον ΕΤ ο συγκοινωνιολόγος κ. Πάνος Παπαδάκος.

«Μηδενική ανοχή» στους παραβάτες και εντατικοποίηση των ελέγχων, όχι μόνο για ταχύτητα και αλκοόλ, είναι η συνταγή που προτείνουν οι ειδικοί.
«Πρέπει να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα. Να προσαρμοζόμαστε στη γεωγραφία των δρόμων. Αν από δύο λωρίδες συναντήσουμε μία πρέπει να κόβουμε ταχύτητα, το ίδιο αν αρχίσει να βρέχει, να μην προσπερνάμε σε συνθήκες κυκλοφοριακού φόρτου και σε δρόμους χωρίς διαχωριστικές νησίδες», επισημαίνει ο συγκοινωνιολόγος κ. Γιάννης Χάνδανος.
Αν και υπάρχει μια σταθερότητα στα τροχαία την τελευταία πενταετία, είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος. «Δεν έχουμε προχωρήσει στο θέμα της κυκλοφοριακής κουλτούρας.
Ο πεζός είναι υπό διωγμόν τόσο στους δρόμους όσο και στα πεζοδρόμια. Μιλάμε στο κινητό συνεχώς. Περνάμε με κόκκινο ή με πορτοκαλί. Αν παραβείς ΣΤΟΠ 20 φορές στην Ελλάδα θα σε πιάσουν μία. Στις ΗΠΑ τουλάχιστον 15, ενώ θα πληρώσεις και μεγαλύτερο ασφάλιστρο.
Οι παραβάσεις δεν έχουν μειωθεί. Ποιος τροχονόμος βάζει κλήση για φώτα ή φλας;» αναρωτιέται ο συγκοινωνιολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά κ. Στράτος Παπαδημητρίου.

Των ΚΩΣΤΑ ΜΠΟΓΑΤΣΟΥ, ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
από τον "Ελεύθερο Τύπο" Πέμπτη, 24.04.08

«Πολιτισμική στροφή»

Toυ Γιώργου Σκαρβελάκη*

Zούμε σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης. Kρίση πολιτική, οικονομική, κοινωνική. Kρίση θεσμών και αξιών. Που επιτάθηκε τελευταία με την περίφημη «Zαχοπουλειάδα». Mια κρίση που γίνεται επικίνδυνη με την αναβίωση «εθνικιστικών εξάρσεων», με αφορμή την κινητικότητα στο λεγόμενο «Mακεδονικό».
Eίμαστε σε θέση να διερευνήσουμε νηφάλια την «πολιτισμική» μας κατασκευή;
O Eλληνισμός δεν είναι μια απλή φυλετική διάκριση. O Eλληνισμός έχει «πολιτισμική υπόσταση».
Eπιχειρείται στις μέρες μας μια μεγάλη «πολιτισμική στροφή» της Iστορίας, άρα και της «ζώσας ιστορίας», δηλαδή της δημοσιογραφίας, έναντι της μέχρι πρότινος «πολιτικής» και «κοινωνικής» ιστορίας, που αποτελούσαν «τα κυρίαρχα ιστορικά παραδείγματα», βασιζόμενα στην επικυριαρχία των ιδεών του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού, που θεωρούν την οικονομία, τις σχέσεις παραγωγής, ως τις μόνες σχέσεις που διαμορφώνουν τις «ταυτότητες» και διέπουν τη ζωή των ανθρώπων.
Σ’ αυτή την «πολιτισμική στροφή» φιλοδοξεί να συμβάλλει και
ο MITOΣ.
Ένας νέος τύπος ιστοριογραφίας –αναστοχαστικής και διαλογικής– έχει αρχίσει να εμφανίζεται. Kαι πρέπει να διευρυνθεί. Για να ειπωθούν όλα εκείνα που είχαν μείνει για πολύ καιρό ανείπωτα. Mια καθημερινή ιστορία που πρέπει να ασχολείται με τα πλήθη, μάλλον, παρά με τις ελίτ.
Aποφασιστική σημασία για την κατασκευή της «πολιτισμικής στροφής» έχουν πολλά και διαφορετικά κινήματα, όπως τα περιβαλλοντικά, το φεμινιστικό, τα κινήματα για τα δικαιώματα του πολίτη, καθώς και η απελευθέρωση των μειοψηφιών (εθνικών, θρησκευτικών κ.ά.).
Eίμαστε όλοι κληρονόμοι κληρονομιών που αποκαλούμε πολιτισμούς (γλώσσας, εθίμων, μύθων καταγωγής) και είμαστε χρήστες αυτών των κληροδοτημάτων.
Eμείς οι νεοέλληνες ξεκινάμε με μια μεγάλη προίκα, τον πολιτισμό μας, τον ελληνοδυτικό πολιτισμό (που μας δημιουργεί μια μεγάλη διχοστασία, η ανάλυση της οποίας δεν είναι του παρόντος), αλλά η ζωή μας, η σύγχρονη ζωή, δημιουργεί καταστάσεις στις οποίες πρέπει να δράσουμε με νέους και μοναδικούς τρόπους. Mε νέες ανιχνεύσεις, χωρίς μπερδεμένη αυτεπίγνωση, με μια προσπάθεια να ψηλαφίσουμε το σημερινό, δηλαδή, το πραγματικό.
Aυτά τα δεδομένα ισχύουν για όλα τα πεδία της ζωής. H «πολιτισμική στροφή» συμβάλλει στην εξήγηση και την κατανόηση της πολιτικής, της οικονομίας, της εργασίας. Kανένα πεδίο εμπειρίας, προσωπικής και βασικά συλλογικής, δε βρίσκεται πέρα από την εμβέλειά της.
Σ’ αυτόν το νέο δρόμο οφείλουμε να βαδίσουμε.

*Διευθυντής του "ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ"
Πανελλήνια αυτοδιοικητική & πολιτισμική εφημερίδα

Τέλος το περιοδικό "Αντί"!

"Το ότι κάποιος μεγαλώνει το καταλαβαίνει από τις αλλαγές, μικρές ή μεγάλες, που συντελούνται ερήμην γύρω του και τις οποίες απλά κοιτάζει, χωρίς δυνατότητα επέμβασης ή συμμετοχής.
30+ χρόνια αναγνώστης,ένιωσα ότι μεγάλωσα ξαφνικά.
Λυπάμαι πολύ για την απόφαση αλλά την κατανοώ.
Σας ευχαριστώ και εύχομαι να είστε καλά". troktiko:

Δεν μπορεί να το αφήσουμε ασχολίαστο. Ο ΟΠΑΠ έκοψε τα 952 ευρώ τον μήνα που έδινε για την διαφήμιση του, στο περιοδικό. Στο πλαίσιο των περικοπών. Και κανένα απόν τα μεγάλα μέσα που προβάλουν τον υπεροργανισμό δεν είπε μια κουβέντα. Έστω για την ιστορία. Για τον Χρήστο Παπουτσάκη. Άλλη μια δημοσιογραφική επιτυχία!!!Έκλεισε ένα πολιτικό ιστορικό περιοδικό.

http://troktiko.blogspot.com

Αρχαία ποτάμια, σημερινοί υπόνομοι

ΕΠΩΝΥΜΩΣ

ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΘΕΜΕΛΗ*
«Γνωστή η μοίρα των δύο φημισμένων ποταμών της Αττικής με τα πανάρχαια προελληνικά ονόματά τους, του Ιλισού και του Κηφισού। Θρηνώ πρώτο τον Ιλισό.Στον Ιλισό έπαιζε κάποτε με τις φίλες της η Ωρείθυια, η κόρη του βασιλιά Ερεχθέα, όταν την άρπαξε βίαια ο άνεμος Βορέας και την έκανε γυναίκα του. Ο Πλάτων (Φαίδρος 229) αναφέρει βωμό του Βορέα κοντά στη διάβαση του ποταμού προς το ιερό της Αγροτέρας Αρτέμιδος. Ο Φαίδρας, ύστερα από μακρά συζήτηση με τον Λυσία στο σπίτι του κοντά στο Ολυμπιείο, βγήκε έξω από το τείχος της Αθήνας για να μελετήσει ένα χειρόγραφο σε τόπο ήσυχο, δροσερό και σκιερό, καθώς πλησίαζε μεσημέρι και η ζέστη φούντωνε.Η περιοχή του Ιλισού ήταν ιδεώδης τόπος για μελέτη και περισυλλογή. Στον δρόμο συνάντησε τον Σωκράτη. Πέρασαν ξυπόλητοι μέσα από την κοίτη του ποταμού, που την περίοδο εκείνη του καλοκαιριού είχε λίγο, αλλά δροσερό και γάργαρο νερό. Κάθησαν κάτω από τη σκιά μιας "αμφιλαφούς και υψηλής" πλατάνου δίπλα στα "χαρίεντα και διαφανή" νερά του ποταμού στην απέναντι όχθη, στα κράσπεδα της καταπράσινης πλαγιάς ενός λοφίσκου, με τα τζιτζίκια να άδουν ασταμάτητα γύρω τους, ενώ τα φύλλα των δένδρων θρόιζαν, καθώς τα άγγιζε η δροσερή πνοή του ανέμου. Το παριλίσιο παραδείσιο τοπίο συμπλήρωνε μια μικρή χαριέστατη πηγή με παγωμένο νερό και μια μεγάλη σύσκια λυγαριά, που με τα άνθη της ευωδίαζε την ατμόσφαιρα. Υπήρχε και ιερό των Νυμφών και του Αχελώου με μικρά πήλινα αφιερώματα, καθώς και του Πάνα.Πώς να περιγράψω την πλήρη εξαφάνιση του Ιλισού και τη μετατροπή του σε υπόνομο κάτω από το κατάστρωμα των οδών Βασιλέως Κωνσταντίνου, Καλλιρρόης και Ιλισού, πού να αποδώσω τη σημερινή κατάντια του πάλαι ποτέ παριλίσιου τοπίου που περγράφει γλαφυρά ο Πλάτων. Τι να πω για τα πενιχρά λείψανα του ναού της Αγροτέρας και τις μισογκρεμισμένες οικοδομές που τον περιβάλλουν. Οι μυρωδιές που δεσπόζουν σήμερα εκεί δεν έχουν βέβαια σχέση με τις ευωδιαστές λυγαριές, το συνεχές μούγκρισμα των αυτοκινήτων δεν θυμίζει σε τίποτε το αδιάκοπο άσμα των τζιτζικιών και το θρόισμα των φύλλων. Είναι βέβαιο ότι οι πατούσες σου θα καψαλιστούν, έτσι και τολμήσεις να περάσεις ξυπόλητος την Αρδηττού το καλοκαίρι. Το παραδείσιο παριλίσιο τοπίο έχει μετατραπεί σε κόλαση».

* Από τα «ΝΕΑ» Σάββατο 5 Απριλίου 2008

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ: Δέκα χρόνια από τότε που έφυγε...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ
1998-2008 - 10 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε το 1921 στην Αθήνα , κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο, μιας και ήταν γιος του πολύ γνωστού θεατρικού συγγραφέα, Παντελή Χορν. Πέθανε το 1998. Η συμμετοχή του σε θεατρικές παραστάσεις ξεκίνησε από την ηλικία των έξι μηνών. Σπούδασε στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου και όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στο θέατρο. Πρωταγωνίστησε στο εθνικό θέατρο για πολλά χρόνια, άλλα και σε δικούς του θιάσους με την Μαίρη Αρώνη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, και την Έλλη Λαμπέτη, με την οποία έζησε και ένα θυελλώδη έρωτα που ξεκίνησε στα γυρίσματα της “Κάλπικης Λίρας” του Τζαβέλλα και κράτησε για 5 χρόνια.
Από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της μεταπολεμικής Ελλάδας, υπήρξε πάντα ένας αριστοκράτης και σνομπ. Ειδικά τον κινηματογράφο δεν τον είχε καθόλου σε εκτίμηση. Παρόλα αυτά πρωταγωνίστησε σε 10 ταινίες καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Παρόλο που δε του άρεσε το σινεμά και το σνόμπαρε, οι ταινίες που έπαιξε είναι από τα διαμαντάκια του ελληνικού κινηματογράφου Του έμελλε μάλιστα να κάνει και τεράστια επιτυχία και στο τραγούδι, με ένα τσιφτετέλι που τραγούδησε για τον κινηματογράφο. Τις πράσινες, τις κόκκινες, τις θαλασσιές, τις χάντρες, του Μίμη Πλέσσα. Είχε να το λέει , ότι αυτός που είχε παίξει ρόλους σαν τον Ριχάρδο τον τρίτο, το ημερολόγιο ενός τρελού, Άμλετ και Δον Ζουάν, τον σταματάγανε στον δρόμο και του λέγανε μπράβο για τις χάντρες. Προσωπικός φίλος του Χατζιδάκι άλλα και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διετέλεσε και ο πρώτος πρόεδρος της ΕΡΤ αμέσως μετά την μεταπολίτευση.

* από το http://www.cinemainfo.gr/index.html