Αρκαδικός Κύκλος
Ε άν η καταστροφή της προηγούμενης εβδομάδας συνέβαινε πριν από 50 χρόνια, μαζί με το συναίσθημα της θλίψης, οι περισσότεροι θα θεωρούσαν σαν υπεύθυνο αυτής της δυστυχίας τις υψηλές θερμοκρασίες, τον άνεμο ή την απροσεξία κάποιου βοσκού. Σήμερα μια περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος σκέπτεται πλέον διαφορετικά. Υπάρχουν θεωρίες ότι τις φωτιές τις έβαλαν οι Αμερικάνοι με κρυφά όπλα λέιζερ για να εκβιάσουν την κυβέρνηση ή κάποιες πολυεθνικές που εποφθαλμιούν τον ορυκτό πλούτο που κρύβει το υπέδαφος.
Υπεύθυνη είναι, ίσως, κάποια σκιώδης κυβέρνηση, οι Πεφωτισμένοι, οι μυστικές υπηρεσίες κάποιου άλλου κράτους ή οι ανίκανοι εκπρόσωποι της δικής μας διεφθαρμένης κρατικής εξουσίας. Ο εχθρός βρίσκεται παντού και δεν είναι πλέον συγκεκριμένος. Είναι αόρατος και παντοδύναμος και πάντα κρύβεται στις σκιές.
Γνωρίζουμε ότι ζούμε σε ένα λαβύρινθο συμφερόντων και αλληλεξαρτήσεων, σ' ένα κουβάρι που διαρκώς απλώνεται σε διάφορα επίπεδα χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Γύρω μας κομμάτια από σπασμένους καθρέφτες που αντανακλούν το ένα το άλλο, κομμένα ανθρώπινα μέλη και είδωλα χωρίς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος μας χαμογελάει κοροϊδευτικά από την απέναντι όχθη;
Το ψεύτικο, το πιθανό και το αληθινό αναμιγνύονται έντεχνα, κι εμείς βαδίζουμε σαν το Σίσυφο κουβαλώντας την πέτρα μας προς μια ακόμα αδιέξοδο, περιμένοντας να σκοτώσουμε το Μινώταυρο, που δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει. Ο εχθρός μας είναι μια πιθανότητα που πίσω της κρύβονται αμέτρητες ανησυχητικές πιθανότητες, ένα όνομα που αλλάζει ολοένα, χωρίς μορφή, πρόσωπο ή σχήμα. Ο Μινώταυρος, που ο θάνατος του θα οδηγήσει στην έξοδο, είναι ένα άδειο πουκάμισο, κρεμασμένο σε μια πρόκα στον τοίχο.
Η οργή ξεχειλίζει, όμως σύντομα σκορπίζεται σε αντιφατικούς και αντικρουόμενους στόχους, όπως το κύμα που χάνει τη δύναμη στα βράχια, πριν φτάσει στην αμμουδιά. Έτσι όλα καταλήγουν σε εσωστρέφεια, αίσθηση ανεπάρκειας και κατάθλιψη. Μια έντεχνα υποβαλλόμενοι μαζική ψύχωση. Το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού. Ένας κυκλικός διάδρομος όπου ο καθένας ξοδεύει όλη του τη ζωή, χωρίς ελπίδα ή έξοδο.
Χρειάζεται να ξαναγυρίσουμε στο απτό και το συγκεκριμένο. Εκεί που οι φίλοι γεννιόνται μέσα από την καθημερινότητα της πράξης και οι εχθροί αποκαλύπτονται εύκολα όταν κάποιος τους κοιτάξει στα μάτια. Αυτή είναι η "επανάσταση". Αυτή είναι η "ελευθερία".
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο στο επίπεδο της Κοινότητας. Κι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος για να επιστρέψουμε σ' αυτήν...
Αρκαδικός Κύκλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου