Μ Ο Υ Σ Ι Κ Η
Καλό ταξίδι στον αγωνιστή και ποιητή....
Ο Κώστας Βίρβος ήταν ευθύς, γλυκός άνθρωπος, αποκαλυπτικός και αντιμετώπιζε
τα τραγούδια του με μεγάλη τρυφερότητα | EUROKINISSI
«Καταχνιά», «Ρίξε μια ζαριά καλή», «Μια παλιά ιστορία», «Της γερακίνας γιος», «Δε θέλω να μου δέσετε τα μάτια», «Ανέβα στο τραπέζι μου», «Γεννήθηκα για να πονώ», «Ζαΐρα», «Λίγα ψίχουλα αγάπης», «Σου ᾽χω έτοιμη συγγνώμη», «Η σκιά μου κι εγώ», «Ενα όμορφο αμάξι με δυο άλογα», «Μακριά μου να φύγεις», «Νυχτερίδες κι αράχνες», «Φύγε κι άσε με», «Εγνατίας 406», «Θαλασσόλυκος Νικόλας», «Θα κάνω ντου βρε πονηρή», «Ψύλλοι στ΄ αυτιά μου», «Γιατί θες να φύγεις».
Χιλιάδες τραγούδια, αμέτρητες συγκινήσεις. Ενας από τους σημαντικότερους Ελληνες στιχουργούς, που στήριξε με τα λόγια του τα πιο ωραία ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια, ένας δημιουργός που καμάρωνε για τα 2.500 τραγούδια του, ο Κώστας Βίρβος, πέθανε χθες στα 89 του χρόνια μετά από ασθένεια.
«Το τραγούδι σκιαγραφεί τα πάντα», έλεγε, «όχι μόνο την εποχή, αλλά και την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που τα τραγουδάει». Η Μπέλλου, ο Τσιτσάνης, ο Μπιθικώτσης, ο Καζαντζίδης (για τον οποίο εξέφραζε συχνά πίκρα), ο Δερβενιώτης, ο Καλδάρας, ο Πλέσσας τού χρωστάνε πολλά.
Οι εταιρείες έλεγε -πάντα με στεναχώρια- έφτιαξαν ολόκληρους καταλόγους στις πλάτες του, καθώς έγραφε με την ίδια ευκολία από τα πιο υπέροχα λαϊκά μέχρι την «Καταχνιά» του Χρήστου Λεοντή, τον «Θεσσαλικό κύκλο» του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους που περιείχαν τις πολιτικές του ευαισθησίες, τις σκέψεις του για την ξενιτιά και τη μετανάστευση. Παρ’ όλα αυτά συχνά παραδεχόταν ότι 300- 400 από τα τραγούδια που ηχογράφησε γράφτηκαν βιαστικά, κάτω από συναισθηματική φόρτιση, και δεν άξιζαν.
Εχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης: «Ο Βίρβος είναι ένα απ’ τα μεγάλα κλαριά στο δένδρο της ελληνικής μουσικής. Πολλοί από σας ασφαλώς δεν θα ξέρετε ότι τραγούδια που έχετε αγαπήσει, έχετε τραγουδήσει, και για τα οποία έχετε συγκινηθεί, έχετε κλάψει, έχετε πονέσει, έχετε ελπίσει, είναι δικοί του οι στίχοι».
Ο Κώστας Βίρβος ήταν ευθύς, γλυκός άνθρωπος, αποκαλυπτικός και αντιμετώπιζε τα τραγούδια του με μεγάλη τρυφερότητα. Ελεγε πως δεν ήταν «συστηματικός», όπως ο Τσιτσάνης, αλλά έδινε τους στίχους του μόνο στους καλλιτέχνες που ήθελε.
Αγωνιστής, υπήρξε μαζί με τον στενό του συνεργάτη, συνθέτη Θόδωρο Δερβενιώτη, ιδρυτικό μέλος της πρώτης «Ενωσης» συνθετών και στιχουργών του λαϊκού τραγουδιού, μια εποχή που το κοινό απαξίωνε τη συμβολή των δημιουργών. «Πάλεψα πολύ για να μου βάζουν το όνομα στους δίσκους. Μέχρι το 1958, εκτός από τον Δερβενιώτη, κανείς δεν σεβόταν τον στιχουργό», δήλωνε.
Γεννημένος στα Τρίκαλα, στις 29 Μαρτίου 1926, μεγάλωσε σε ένα σπίτι εύπορο. Ο πατέρας του, πλούσιος τυρέμπορος, τον έστειλε στην Κοργιαλένειο Σχολή. Τελειώνοντας το γυμνάσιο το 1943, κατέβηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Πάντειο. Σύμφωνα με διηγήσεις του, έγραφε στιχάκια από νωρίς, αλλά ήθελε να γίνει σκηνοθέτης, μιας και του άρεσε ιδιαίτερα το θέατρο.
Το 1943 πέρασε στις γραμμές του ΕΑΜ. Τον Μάρτη του ᾽44 συλλαμβάνεται και βασανίζεται, γιατί έγραφε συνθήματα στους τοίχους. Ο πατέρας του, με 800 χρυσές λίρες, τον απελευθερώνει και αυτός φεύγει για το βουνό, όπου εκεί συναντά τον Αρη Βελουχιώτη.
Το πρώτο του τραγούδι με τίτλο «Ο φαντάρος» (1947) μελοποιήθηκε αρχικά από τον Β. Τσιτσάνη και αργότερα από τον Α. Καλδάρα, αλλά δεν ηχογραφήθηκε λόγω εμφυλίου και παρά το εμφανές μήνυμα συμφιλίωσης («Μα ο φαντάρος δεν παραπονιέται/ κι έχει ελπίδα μέσα στην καρδιά/ πως θα γυρίσει πάλι στους δικούς του/ τα χέρια όταν δώσουμε ξανά»).
Επισήμως το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε ήταν το «Να το βρεις από άλλη», σε μουσική Καλδάρα και με ερμηνευτές τους Σούλα Καλφοπούλου και Μάρκο Βαμβακάρη (1948). Εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος από το 1954 έως το 1985.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου