Μπελογιάννης-Παππά: διπλή κηδεία
Με αντάρτικα τραγούδια χαμηλόφωνα ειπωμένα σαν νανούρισμα γλυκό κηδεύτηκαν το Σάββατο το μεσημέρι αντάμα ο Νίκος Μπελογιάννης και η Ελλη Παππά.
Ηταν μια τελετή συγκλονιστική. Γιατί ο Νίκος Μπελογιάννης κηδεύτηκε για πρώτη φορά από τους φίλους και συντρόφους του, 57 χρόνια μετά την εκτέλεσή του. Τότε είχε απλώς ταφεί.
Η κηδεία του έμελλε να γίνει μαζί με της συντρόφου του Ελλης Παππά, η οποία ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι δεν εκτελέστηκε μαζί του, καταδικασμένη κι εκείνη σε θάνατο, επειδή ήταν μωρομάνα. Δεν καταδεχόταν την εξαίρεση ούτε προς χάρη του μοναχογιού της, Νίκου Μπελογιάννη του νεότερου.
Στην ευρύχωρη αυλή του Γ' Νεκροταφείου Νίκαιας έφταναν από νωρίς το πρωί παλαιοί σύντροφοι, συναγωνιστές και νεότεροι φίλοι της Ελλης Παππά. Οι περισσότεροι με ένα γαρίφαλο στο χέρι, σαν εκείνο που κρατούσε στη δίκη του ο Νίκος Μπελογιάννης. Η κηδεία ήταν πολιτική και έγινε μπροστά στο μνημείο των πεσόντων στο Μπλόκο της Κοκκινιάς, που ήταν στολισμένο με κόκκινα τριαντάφυλλα.
Η συγκίνηση έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν έφτασαν τα οστά του Νίκου Μπελογιάννη τυλιγμένα σε κόκκινο ύφασμα με δύο γαρίφαλα από πάνω και πίσω τους το φέρετρο με τη σορό της Ελλης -που πέθανε 27 Οκτωβρίου, ημέρα γέννησης του συντρόφου της. Το φέρετρο της Ελλης Παππά και πάνω του ακουμπισμένο, τυλιγμένο σε κόκκινο ύφασμα, το κουτί με τα οστά του Νίκου Μπελογιάννη.
Χωρίς μικρόφωνα και με την παρουσία του γιου τους άρχισαν οι επικήδειοι λόγοι. Πρώτος ανέβηκε στο βάθρο ο Αγγελος Δεληβορριάς γιατί στα αρχεία του Μουσείου Μπενάκη εμπιστεύτηκε η Ελλη Παππά τις προσωπικές μαρτυρίες της για την πολύκροτη δίκη του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη με τη ρητή εντολή να δημοσιευτούν μετά το θάνατό της. Ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη είπε: «Χρωστάμε στην Ελλη Παππά κάτι παραπάνω από την ανάγνωση του Πλάτωνα, του Λένιν, του Χέγκελ και του Μαρξ. Της χρωστάμε το δίδαγμα του πώς κρατιέται κανείς ορθός, χωρίς να παραπαίει ή να παραιτείται, πώς περισώζει την αξιοπρέπειά του και πώς λαξεύει την αυτοσυνειδησία του, παρά τα συνεχή κυνηγητά και τις ανηλεείς διώξεις, τα στρατοδικεία, τις φυλακές και τις εξορίες, τις επώδυνες διαψεύσεις των ελπίδων και τις χρεοκοπίες των ιδεολογιών, στις οποίες είχε επενδύσει τα ιδανικά του».
Στη συνέχεια ο γιος του εκτελεσμένου Νίκου Πλουμπίδη, ο Δημήτρης Πλουμπίδης, τόνισε πως από τις αφηγήσεις της Ελλης Παππά γνώρισε τον πατέρα του. Ακολούθησαν ο Ηλίας Νικολακόπουλος, ο Μανώλης Σαργεντάκης από την παρέα της Κοκκινιάς και η δημοσιογράφος Φανή Πετραλιά που μετέφερε μια οφειλόμενη «συγγνώμη» της ΕΣΗΕΑ για τα χρόνια εκείνα που το σωματείο των δημοσιογράφων αρνιόταν να την εγγράψει στα μέλη της, γιατί «... είχε καταδικαστεί σε θάνατο».
Η τελετή έκλεισε με τον πιο περιεκτικό και εμπνευσμένο λόγο, αυτόν του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού είπε:
«Η Ελλη Παππά είναι η γυναίκα που δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της κι όμως ήταν η πιο καλλιεργημένη. Η γυναίκα που εργάστηκε και πέτυχε τη χειραφέτησή της. Η δημοσιογράφος που λάτρεψε την ελληνική γλώσσα.
Η αγωνίστρια που οργανώθηκε σε καιρούς δύσκολους, χωρίς να φοβηθεί κατοχικά στρατεύματα και στρατοδικεία. Η σύντροφος που φώναξε: "Θέλω να έχω την ίδια τύχη με τον Μπελογιάννη". Η μάνα που γέννησε στη φυλακή και από εκεί έγραφε παραμύθια για το γιο της. Η συγγραφέας και η ιστορικός που άφησε τη δική της σφραγίδα. Η φυλακισμένη και εξόριστη για χρόνια, που κράτησε όρθιο το ανάστημά της και το φρόνημα των συγκρατουμένων της. Το κομματικό μέλος που δεν δίστασε να πάει κόντρα στον κομματικό μηχανισμό. Το ανήσυχο πνεύμα που ήθελε την κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις». Και έκλεισε λέγοντας: «Η ζωή, το έργο σου, η προσωπικότητά σου, οι αγώνες σου, Ελλη, είναι η μνήμη μας, η έμπνευσή μας».
Η πορεία προς το μνήμα ήταν βουβή. Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και παλαιοί Λαμπράκηδες το κύκλωσαν κι ενώ όλοι γύρω το έραιναν με κόκκινα γαρίφαλα, πήραν να σιγοτραγουδούν αντάρτικα τραγούδια. Ετσι τους αποχαιρέτησαν. Γλυκά, ζεστά και αγωνιστικά. Οπως τους έπρεπε.
*από την εφημ. "Ελευθεροτυπία" 2.11.2009 .ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου