Οι εκδόσεις Οξυ
παρουσιάζουν
το βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ Ο ΛΥΚΟΣ
Το γαμώτο ενός αριστερού
Η Εμπειρία Εκδοτική
παρουσιάζει
το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση
Αριστερή Ανακύκλωση
Μικρά πολιτικά κείμενα
(από τις εφημερίδες Εποχή, Αυγή, αλλά και ανέκδοτα)
ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΙΣ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Μικρά πολιτικά κείμενα
(από τις εφημερίδες Εποχή, Αυγή, αλλά και ανέκδοτα)
Η πεποίθησή μου εδώ και πολλά χρόνια είναι πως η κρίση της Αριστεράς είναι πρωτίστως κρίση πολιτικής και φιλοσοφικής σκέψης. Τα νέα προβλήματα της εποχής μας –η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, η κατάργηση όλων των κεκτημένων της εργατικής τάξης, το ξεπούλημα της δημόσιας κοινής περιουσίας, η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών και η ραγδαία καταστροφή του περιβάλλοντος, που απειλεί άμεσα την ίδια τη ζωή– δεν ήταν μια φυσιολογική πορεία του καπιταλισμού, αλλά μια επανάσταση. Ό,τι είχε εξαναγκαστεί να δώσει ο καπιταλισμός κάτω από την πίεση των εργατικών κινημάτων σ’ όλο τον κόσμο, τώρα τα θεωρεί αρχαϊκά και τα καταργεί. Και αυτά τα νέα προβλήματα απαιτούσαν νέες σκέψεις, καινούργιες αναλύσεις, για τη δημιουργία μιας Αριστεράς του 21ου αιώνα, που θα μπορούσε να αναγνώσει τη νέα πραγματικότητα και να δημιουργήσει μια νέα δράση, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Και αυτό έγινε σε ένα σημαντικό βαθμό με τη δημιουργία του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ.
Πόσο κτήμα της Αριστεράς είναι αυτές οι νέες ιδέες; Σίγουρα υπάρχουν στοχαστές που έχουν γράψει εξαίρετα βιβλία, όπως και δημοσιογράφοι και αναλυτές σε διάφορα έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά, που έχουν διεισδυτικές αναλύσεις. Αλλά κατά πόσο αυτός ο νέος λόγος της Αριστεράς είναι κτήμα των πολιτικών στελεχών της Αριστεράς;
Περικλής Κοροβέσης
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου:
Ζούμε σε έναν αιώνα που κυοφορεί την καταστροφή της ανθρωπότητας. Και ίσως αυτό να μην είναι και τόσο μακρινό, αν πάρουμε υπόψη μας τις προειδοποιήσεις των πλέον έγκυρων διεθνών οργανισμών που ασχολούνται είτε με το φαινόμενο του θερμοκηπίου είτε με τα προβλήματα της πείνας ή με τα προβλήματα της υγείας. Είκοσι νομπελίστες παρομοίασαν την καταστροφή του περιβάλλοντος με πυρηνική καταστροφή. Ήδη υπάρχουν κάθε χρόνο τριακόσιες χιλιάδες νεκροί από την άνοδο της θερμοκρασίας που έχει επιπτώσεις στις σοδειές οι οποίες κάθε χρόνο μειώνονται, με τάση να εξαφανιστούν. Παραδοσιακές καλλιέργειες αιώνων εξαφανίζονται και κανείς πια δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον καιρό. Οι εποχές δεν είναι πλέον διακριτές, η περίοδος του καύσωνα είναι παρατεταμένη και τα καιρικά φαινόμενα γίνονται ακραία.
Η πείνα έχει ριζώσει γερά σε όλο τον πλανήτη, ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες που τα προάστια των μεγάλων πρωτευουσών μετατρέπονται σε φαβέλες. Παλιές αρρώστιες εμφανίζονται σε χώρες που δεν υπήρχαν, όπως η ελονοσία, ο δάγκειος πυρετός, ο κίτρινος πυρετός και η φυματίωση που καλπάζει. Οι ηγέτες αυτού του κόσμου αποδεικνύονται επικίνδυνοι για την ανθρώπινη ζωή, και οι δυνάμεις της Αριστεράς, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε διεθνές, μοιάζουν αμήχανες και μουδιασμένες και υποχωρούν προς όφελος των ακροδεξιών κινημάτων. Οι πρόσφατες ευρωεκλογές το απέδειξαν. Υπάρχει σίγουρα το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ με τον πλούτο των ιδεών του, που είναι η πιο σίγουρη αναφορά των Αριστερών ιδεών του 21ου αιώνα. Είναι αυτές οι ιδέες που ενέπνευσαν τις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής ή, καλύτερα, της Αμερικής του Νότου, για να τους συμπεριλαμβάνει όλους.
Η αιτία για όλα αυτά είναι μία. Ο επιθετικός καπιταλισμός του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, που λειτουργεί σαν αρπακτική επιθετική μαφία, που ενδιαφέρεται μόνο για το άπληστο κέρδος, έστω και αν αυτό σημαίνει την καταστροφή του πλανήτη. Για να χτιστεί λοιπόν η δικιά μας Αριστερά και εννοώ αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να έχει μια βαθιά και αταλάντευτη αντικαπιταλιστική συνείδηση. Αν αυτό δεν γίνει η βαθιά πεποίθηση του καθενός, τότε γινόμαστε συνδιαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος και αριστερό του άλλοθι. Οπότε θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να ζητάμε το αδύνατο, όπως έλεγε και ένα παλιό ξεχασμένο σύνθημα του Μάη. Άρα, λοιπόν, πρώτο και άμεσο καθήκον μας είναι η άμεση ανατροπή του καπιταλισμού.
Λίγα λόγια για τον Περικλή Κοροβέση
Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Roland Barthes και παρακολούθησε μαθήματα με τον Ρierre Vidal Naquet στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε ενεργά στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας. Το πρώτο του βιβλίο, Ανθρωποφύλακες (1969), μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στις ακόλουθες χώρες:
La filière, Seuil, 1969-Γαλλία,
• The Method-A Personal Account of the Tortures in Greece, Allison & Busby, 1970 και Τhe Method, Panther, 1970 – Αγγλία,
• Metoden-Vittesmål om tortyren I Grekland, Originalutgava Rabén & Sjögren, 1970 – Σουηδία,
• Sotilas Saappaan Alla, Weilin+Göös, 1970 – Φιλανδία,
• Torturen, Gyldendal 1973, με επίμετρο του James Becket-Nορβηγία,
• Sorgu, Yöntem, 1972 και La Question/Sorgu, Alan Yayincilik, 1989, με πρόλογο του Jean Paul Sartre – Τουρκία,
• Die Menschenwärter, εκδόσεις 2001, 1981 και Die Menschenwarter, Raith Verlag Munchen, 1976 – Γερμανία,
• Calvārio, Publicacōes Europa-America, 1970 – Πορτογαλία.
Εκτός από πεζά, έχει γράψει θέατρο, παιδικά και, τελευταία, ποίηση.
Κείμενά του βρίσκονται στις ανθολογίες:
– Världen i Sverige, εκδόσεις En bok För Alla (Σουηδία)
– Leslust Griechenland, εκδόσεις Goldmann (Γερμανία)
– The Phenomenon of Torture-Readings and Commentary, Εκδόσεις University of Pennsylvania Press (ΗΠΑ).
Εκτός της συγγραφικής δραστηριότητας, αρθρογραφεί επί σειρά ετών στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ από τη στήλη του «Το ψευδοκράτος των Αθηνών», στην κυριακάτικη ΕΠΟΧΗ από τη στήλη του «Αριστερή Ανακύκλωση», καθώς και στο περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ.
Κυκλοφορεί στις 30 Σεπτεμβρίου
Πληροφορίες: Όλγα Παπαδοπούλου – PR Coordinator
Τηλ.: 210-5226609 (εσωτ.2) - e-mail: pr@oxy.gr, pr@empiria.gr
Μαργαρίτα Σύρκου –Marketing Manager
Τηλ.: 210-5227767 - e-mail: m.sirkou@oxy.gr
* * * *
Οι εκδόσεις Οξυ
παρουσίαζουν
το βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη
"Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ Ο ΛΥΚΟΣ"
Το γαμώτο ενός αριστερού
Πρόκειται για το μονόλογο ενός Αριστερού, που ξεκινάει να μιλήσει στο δεκάχρονο γιο του για την πολιτική και για τις αριστερές ιδέες. Πολύ γρήγορα, όμως, ο θυμός παρασύρει την αφήγηση πολύ πέρα από το αρχικό παιδαγωγικό της πλαίσιο, κι ο αφηγητής συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να φορτώσει πρόωρα το παιδί του με τα πολιτικά τραύματα τριών γενεών. Έτσι, το βιβλίο εκτρέπεται από την αρχική του κοίτη και γίνεται «Το γαμώτο ενός αριστερού».
Είναι ένα βιωματικό πολιτικό θρίλερ, χωρίς τυπικούς ήρωες και πλοκή, αλλά γεμάτο συνειρμούς. Ο συγγραφέας αντλεί παραδείγματα από την καθημερινότητά του και τα προβάλλει στο φόντο των πολιτικών του εμπειριών, για να οδηγηθεί σε συμπεράσματα άλλοτε αποκαλυπτικά και άλλοτε απλώς πικρά. Για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του μετέρχεται διαφορετικούς τρόπους αφήγησης, επιστρατεύοντας παράλληλα μερικά -εξίσου θυμωμένα- πολιτικά κείμενα που έχει δημοσιεύσει εδώ κι εκεί τα τελευταία χρόνια. Παραδόξως, πάντως, δεν μετανοεί για τις επιλογές που έκανε στην εφηβεία του – μονάχα ίσως για τον τρόπο που τις διαχειρίστηκαν ο ίδιος και ολόκληρη η γενιά του.
Όσο για τον τίτλο του βιβλίου, ο συγγραφέας εξηγεί πώς τον διάλεξε:
«Αρχικά σκέφτηκα να το ονομάσω ‘Σπλιτ!’ - χωρισμός, διαζύγιο, διαίρεση. Αλλά μου είπαν ότι ο τίτλος είναι αγκαζέ και έκανα πίσω. Έπειτα σκέφτηκα το ‘Η Αριστερά και τα τρία γουρουνάκια’. Kαλό φαινόταν κι αυτό, αλλά κάπου στο δρόμο -δεν ξέρω πώς- το ένα γουρουνάκι διαγράφηκε απ’ το κόμμα. Λίγο αργότερα, τα άλλα δύο διασπάστηκαν… Έτσι, κι αυτή η περίπτωση έμεινε στον αέρα».
Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό κεφάλαιο του βιβλίου:
Αριστερίτιδα
Με το γιατρό μου γνωριζόμαστε από το Ρήγα Φερραίο. Είχαμε πολλά χρόνια να συναντηθούμε, αλλά όταν βρέθηκα στην ανάγκη, ένας άλλος παλιός σύντροφος με έφερε σ’ επαφή μαζί του. Κάτι έχει μείνει ζωντανό από την παλιά αλληλεγγύη.
Ο γιατρός αρνείται πεισματικά να μου πάρει λεφτά, από την πρώτη φορά που με εξέτασε.
- Μα είναι πάρα πολλοί οι παλιοί Ρηγάδες εκεί έξω, πώς θα ορθοποδήσεις;
- Μη σε νοιάζει, αγόρι μου, είναι πολλοί περισσότεροι οι άλλοι.
Θα μου πεις τώρα εσύ τι τον θέλω το γιατρό. Κάτσε και μέτρα: Διαβήτης, τενοντίτιδα, πέτρες στα νεφρά. Η αλήθεια είναι ότι δεν μ’ έχουν πάρει τα χρόνια, κατά βάθος όμως ξέρω καλά τι μου συμβαίνει κι ας μην το λένε καθαρά οι γιατροί, εγκλωβισμένοι ο καθένας στη στενή του ειδικότητα. Το πρόβλημά μου είναι συστημικό, όπως και πολλών άλλων στις μέρες μας. Ο οργανισμός μας φτιάχτηκε για να περπατάει, να τρέχει, να οργώνει τη γη, να μαζεύει καρπούς, πότε σκύβοντας και πότε σκαρφαλώνοντας. Να τρώει όταν πεινάει, και μόνο τότε, αν βρει δηλαδή κάτι να φάει, συνήθως λιτά. Να κοιμάται όταν σκοτεινιάζει και να ξυπνάει με τα κοκόρια, στο πρώτο φως, να ρίχνει κι έναν υπνάκο το μεσημέρι άμα τύχει.
Κι εγώ τι κάνω; Γράφω, διαβάζω, ξενυχτάω, καπνίζω, πίνω, κάθομαι με τις ώρες πίσω από ένα βολάν ή από μια οθόνη. Ακόμα και τις διαδηλώσεις, που ήταν μια κάποια γυμναστική, τις έχω περιορίσει από καιρό στο μίνιμουμ. Ο οργανισμός, με τη σειρά του, αντιδρά. Σχηματίζει κρυστάλλους από ασβέστιο, ή από κάποιο άλλο ιζηματικό υλικό, αρνείται να παραγάγει την απαραίτητη φυσική ινσουλίνη, κάνει τους τένοντές μου κόμπο μήπως και πάρω το μήνυμα.
Αυτό ακριβώς, γιε μου, συμβαίνει και με την Αριστερά. Συστημικό είναι κι αυτηνής το πρόβλημα. Το κομμουνιστικό κόμμα φτιάχτηκε για να εκπροσωπεί προλετάριους, εργάτες γης, φτωχούς μικροαστούς, φωτισμένους δασκαλάκους και άλλους διανοούμενους. Οργανώθηκε για να υπερασπιστεί το ψωμί και τις στοιχειώδεις ελευθερίες των λαϊκών στρωμάτων. Έστησε τους μηχανισμούς και τις άμυνές του για να αντέχει σε Ακροναυπλίες, σε φυλακές, σε εξορίες, σε δικτατορίες. Γαλουχήθηκε για να υπερασπιστεί -δεν το αξιολογώ εδώ- τη μεγάλη σοβιετική πατρίδα, αργότερα και τους δορυφόρους της, και τους δορυφόρους των δορυφόρων της. Εκπαιδεύτηκε για να στέκεται θαρραλέα μπροστά στο απόσπασμα, και αργότερα για να αποβάλλει από τις γραμμές της τα βδελυρά οπορτουνιστικά υποκείμενα, ή να αποβάλλεται απ’ αυτές με την κατηγορία του βδελυρού οπορτουνιστικού υποκειμένου. Έμαθε να χρησιμοποιεί το χωνί, κι αργότερα την ντουντούκα, να κολλάει αφίσες, να μοιράζει προκηρύξεις, να πουλάει τον κομματικό Τύπο, να οργανώνει συσσίτια, να πραγματοποιεί οικονομικές εξορμήσεις, να στρατολογεί νέα μέλη. Να φτιάχνει παράνομες γιάφκες, να οργανώνεται σε τριάδες, να μην ομολογεί, να μην υπογράφει, να μη διαφωνεί με την καθοδήγηση.
Σήμερα, όμως, η Αριστερά, καλείται να ασκήσει εντελώς άλλα καθήκοντα που δεν είναι μέσα στο DNA της. Δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει δημοσκοπήσεις, να επικοινωνεί μέσω Ίντερνετ, να παίζει στην τηλεόραση, να επεξεργάζεται προγράμματα διαρθρωτικών αλλαγών, να ασκεί δομική αντιπολίτευση, να συμμετέχει σε διάλογο, να σχεδιάζει το αύριο κι όχι ένα μεταφυσικό σοσιαλιστικό μέλλον, να διεκδικεί ρεαλιστικές λύσεις τώρα, και όχι απλώς να αθροίζει απογοητεύσεις, έχοντας την αυταπάτη ότι κάποτε θα τις μεταπλάσει σε επαναστατική συνείδηση. Να μελετάει με επιστημονικό τρόπο κοινωνικά φαινόμενα που ήταν φύσει αδύνατον να προβλέψει και να αναλύσει ο Μαρξ, με την απόσταση εκατόν πενήντα χρόνων και με δεδομένες τις καταιγιστικές μεταλλάξεις και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του καπιταλιστικού συστήματος.
Η αριστερά πονάει, αλλά προτιμάει να τρέχει στους γιατρούς παρά ν’ αλλάξει τους όρους της ύπαρξής της. Προτιμάει να παίρνει φάρμακα και να καταφεύγει σε περιστασιακές τακτικές κινήσεις, παρά να βρει μέσα της τη δύναμη να αναλύσει τις καταστροφικές της ρουτίνες, να τις αποτινάξει, πολύ περισσότερο να συνεχίσει το δρόμο της χωρίς νέες ρουτίνες.
Η Αριστερά, όπως κι εγώ, φοβάται κατά βάθος την αναμέτρηση με το κύμα, το αεράκι στο μάγουλό της, τον ιδρώτα της, τον ιδρώτα των άλλων, το πάθος αλλά και τον ρεαλισμό - ακόμα και τους έντιμους συμβιβασμούς, επειδή απαιτούν ξεβόλεμα και εσωτερικό ρίσκο.
Κι όταν, καμιά φορά, ξυπνάει μέσα της το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και καταλαβαίνει ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει για να επιβιώσει, και πάλι στην εύκολη λύση θα καταφύγει, κατά κανόνα. Θα προτιμήσει την πισίνα από τη θάλασσα, την επαναστατική γυμναστική από τα κινήματα (αλλά εν ονόματι, φυσικά, των κινημάτων), το διάδρομο από το πεζοδρόμιο, τη λάμπα από τον ήλιο. Θα καταφύγει με περισσή ευκολία στο μακιγιάζ, στο λίφτινγκ, στο μπότοξ, στο μασκάρεμα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι συχνά όταν πρέπει να κινηθεί μένει στάσιμη, όταν πρέπει να επιτεθεί κάθεται στ’ αυγά της, κι όταν πάλι πρέπει να κάνει μια τακτική υποχώρηση καταφεύγει στον τζούφιο μαξιμαλισμό. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, αυτά τα έκανε και στις «καλές» εποχές. Για διαφορετικούς λόγους ίσως, αλλά τα έκανε – ή, μήπως, δεν ήταν δα και τόσο διαφορετικοί;
Κυκλοφορεί στις 30 Σεπτεμβρίου
Πληροφορίες: Όλγα Παπαδοπούλου – PR Coordinator
Τηλ.: 210-5226609 (εσωτ.2) - e-mail: pr@oxy.gr, pr@empiria.gr
Μαργαρίτα Σύρκου –Marketing Manager
Τηλ.: 210-5227767 - e-mail: m.sirkou@oxy.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου