Περίπου 13 ώρες στο αεροπλάνο και προσγειώθηκα στη Μαδρίτη. Έφυγα από το Μπουένος Aιρες στις 12 τα μεσάνυχτα και έφτασα στην πρωτεύουσα της Ισπανίας στις 7 το απόγευμα.Το βιολογικό μου ρολόι δείχνει 6 ώρες πίσω, δηλαδή ώρα Αργεντινής. Μου πήρε τρεις μέρες να συνηθίσω την ευρωπαϊκή ώρα. Καμία άλλη παρενέργεια!Λίγο στις τιμές σοκαρίστηκα, αλλά όχι τόσο όσο όταν έφτασα στην Αθήνα. Από το κέντρο της Μαδρίτης, όπου ήπια έναν πρωινό καφέ με 1.80 ευρώ, πήρα το μετρό και με 0,70 λεπτά ήμουν στο αεροδρόμιο για την πτήση μου προς το «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Στην Αθήνα πλήρωσα 6 ευρώ για να πάω με το μετρό από το αεροδρόμιο στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. Εκεί με περίμεναν κάποιοι φίλοι μου. Σε ένα απλό καφέ κοντά στην Ερμού (κεντρικός δρόμος στο Σύνταγμα) πλήρωσα τον καφέ, χωρίς καν ένα ποτήρι νερό, 4,50 ευρώ. Τρόμαξα! Με έπιασε το παράπονο. Η κίνηση στο δρόμο, τα κορναρίσματα, άνθρωποι που φώναζαν και έβριζαν. ʼρχισα πάλι να γκρινιάζω. Μου ήρθε να πάρω το σάκο μου και να ξαναφύγω, πριν οι εικόνες της πραγματικότητας διαβρώσουν την πατρίδα που πεθύμησα.
Ο οργανισμός μου, από άμυνα, διέγραψε ό,τι έζησα τους προηγούμενους μήνες στη Λατινική Αμερική. Μέχρι το βράδυ είχα ξοδέψει 50 ευρώ, απλώς για τρεις μπίρες και ένα πιάτο φαγητό.
Ενημερωτικά να σας αναφέρω ότι από τις πέντε χώρες της Νότιας Αμερικής, η Βραζιλία είναι η ακριβότερη χώρα. Οι τιμές σε σχέση με την Ισπανία είναι περίπου δύο με τρεις φορές χαμηλότερες. Αδυνατώ να κάνω τη σύγκριση με ελληνικές τιμές, γιατί θα τρελαθώ ακόμη περισσότερο.
Η Χιλή είναι ελάχιστα φθηνότερη. Αν χρειάζεσαι, για ένα μήνα για παράδειγμα, 1.200 ευρώ στη Βραζιλία, στη Χιλή θέλεις 1.100. Στην Ουρουγουάη 650, στην Αργεντινή 500 και στην Παραγουάη 350. Παραδεισένιες τιμές…Και φανταστείτε ότι στη Βολιβία ή το Περού είναι ακόμη φθηνότερα. Παρατηρώντας τον πλούτο των νεοκλασικών κτιρίων της Μαδρίτης συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα χτίστηκαν με χρήματα δανεικά κι αγύριστα από τη Λατινική Αμερική. Οι κατακτητές του νέου κόσμου πήραν ό,τι χρυσό βρήκαν, ολοκλήρωσαν την οικονομική τους αφαίμαξη κι έφυγαν. Παράτησαν τους Λατινοαμερικάνους στην τύχη τους.
Δεν ήξερα αν έπρεπε να θαυμάσω ή να ντρέπομαι ως Ευρωπαίος για τα μεγαλοπρεπή παλάτια. Οι εικόνες από την οικονομική εξαθλίωση των χωρών που επισκέφθηκα, είναι ακόμη έντονες στο μυαλό μου. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες.
Παρά, όμως, τον πλούτο και τον «πολιτισμένο» τρόπο ζωής, παρατηρώντας τους ανθρώπους, χαμογέλασα. Στη Μαδρίτη όλοι τρέχουν κοστουμαρισμένοι με ένα κινητό στο χέρι. Το στρες σε προσπερνά. Φαντάστηκα τους Λατινοαμερικάνους, χαλαρούς, να απολαμβάνουν τη ζωή τους, λες και είχαν όλα τα πλούτη του κόσμου. . . Η ευτυχία δεν αγοράζεται, τελικά, με παλάτια και κινητά.
Το ταξίδι συνεχίζεται,
πάρε ένα σάκο κι έλα. . .
δείτε περισσότερα στην Ιστοσελίδα: http://www.godimitris.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου